Główna hipoteza podjętych badań zakłada, że początki udzielania pomocy środowiskom polskim w Związku Radzieckim i w przestrzeni poradzieckiej miały charakter żywiołowy i wynikały z poczucia solidaryzmu etnicznego i niezaspokojenia potrzeb ludności polskiej na tym obszarze.
W późniejszym czasie nastąpiły w Polsce zmiany prawne i instytucjonalne, które umożliwiły silniejsze zaangażowanie się organów państwowych we wspieranie rodaków za Bugiem. Mimo to w ciągu dwóch dekad nie rozstrzygnięto dylematu określenia celu całego cyklu wspierania Polaków w przestrzeni poradzieckiej, a ponadto w mocny sposób nie zdefiniowano i nie określono mierników pozwalających na stwierdzenie produktywności podejmowanych działań.
Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego.
