"Posągi i utopie. Rzeźba jako metafora nowoczesnej formy artystycznej, podmiotowości i politycznej wspólnoty" to opowieść o literaturze europejskiego modernizmu poprzez interpretację obecnych w niej rzeźbiarskich metafor, służących konceptualizacji problemów znacznych dla jej twórców: formy artystycznej, podmiotowości i wspólnoty.
Rzeźbiarska materialność posągów i ich cechy powodują sporo osiągalnych skojarzeń – od stałości i zamknięcia materii w harmonijnym zarysie klasycystycznego artefaktu po ulotność i kruchość form Alberta Giacomettiego.
progresywna literatura rejestruje to zróżnicowanie i szuka w nim utopijnych projektów estetycznych, antropologicznych i politycznych, ocalających przed chaosem modernizującego się świata. Rzeźba daje bowiem poczucie niezmienności świata wobec przepływu zdarzeń, jest jego nieporuszonym punktem.
Ale literacka rzeźbiarskość równie wydajnie rozbija iluzję trwałości ideału, ujawniając jego rewers – pozbawiony życia bezruch posągowego ciała. Postępowość jest formacją sprzecznych tendencji – pragnienie formalnej dyscypliny i porządku świata współistnieje tu z demaskacją jego sztuczności i poszukiwaniem pęknięć dyscyplinującej formy.
To napięcie kumuluje się w literackich sposobach zastosowania rzeźby. Ich zasobność rozpina się nawet między parnasistowskim cyzelowaniem formy poetyckiej a jego nieoczekiwanym powtórzeniem w monumentalności realizmu socjalistycznego.
Literackie reprezentacje rzeźb i ich atrybuty nie tylko materializują idee postępowości,w dodatku służą ich weryfikacji. Techniczna precyzja formowania kształtu rzeźbiarskiego i tekstowego podszyta jest bowiem przemocą narzucania integrujejącej formy na nieukształtowane słowa i materiały.
Książka ta jest próbą ujęcia rzeźby nie tylko jako figury opisowej,przeważnie krytycznej wobec nowoczesnych utopii sztuki i życia. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
