Yoro to niezwykłe świadectwo kobiety, która nie zamierza zaakceptować narzuconego jej tragicznego losu. Powieść ta czyni z tragedii swoiste wybawienie, a opowiada o kobiecie walczącej ze światem i o tym, jak odnosi ona, i za jaką cenę, końcowe zwycięstwo.
H, narratorka i bohaterka, już na wstępie wyznaje, iż popełniła zbrodnię. I w prowokujących słowach zachęca czytelnika, żeby ten ośmielił się przeczytać jej dzieje. W całej książce utrzymuje się to szczególne napięcie, ten sam wymiar tragiczności, to nieodparte wrażenie,zarówno narratorka, jak i potencjalni czytelnicy grają w grę, której stawką jest życie lub śmierć.
W tekście tętniącym ekstatycznym rytmem i zmuszającym do czytania ze wstrzymanym oddechem, H opowiada historię miłości do pana, historię miłości do dziewczynki Yoro, której nigdy nie widziała na oczy, historię poszukiwania tego wszelkiego, co buduje podstawy ludzkiej istoty: tożsamości seksualnej, prokreacji, szaleństwa, nienawiści, miłości.
Yoro to ponadto bezwzględna krytyka tego wszystkiego, co zamienia życie w koszmar: wojen, wszelkich form przemocy i gwałtu,jeszcze dogmatów naukowych i religijnych, które nie pozwalają nam być sobą.
"Yoro" to pierwsza powieść Mariny Perezagui, pisarki wyjątkowej i obdarzonej niezwykłą charyzmą, której dwa wcześniejsze zbiory opowiadań, "Criaturas abisales" i "Leche", zostały wyjątkowo należycie przyjęte, zbierając pochwały krytyki i wzbudzając podziw czytelników.
H była dzieckiem, kiedy Little Boy spadł na Hiroszimę. Wybuch bomby zmiótł z powierzchni ziemi całe miasto, uśmiercił tysiące jego mieszkańców, dla niej jednak pod wieloma względami stał się wyzwoleniem.
Jim to amerykański żołnierz torturowany w niewoli poprzez Japończyków, któremu po zakończeniu działań wojennych armia oddaje pod opiekę niemowlę. Gdy wskazany pięcioletni termin opieki mija, dziecko zostaje mu odebrane.
Najważniejszym celem i jedynym sensem życia staje się dla Jima odnalezienie dziewczynki, którą pokochał jak własną córkę. Gdy Jim i H poznają się w Nowym Jorku (czy stoi za tym wyłącznie przypadek$153), rozpoczynają wspólne poszukiwania Yoro, które wypełnią im całe życie.
Poszukiwania te zaprowadzą bohaterkę do wielu straszliwych miejsc w przeróżnych zakątkach świata, ukazując okrutne formy współczesnego wyzysku, jak eksploatacja seksualna czy niewolnicza praca, a jej odyseja wynajdzie swój finał w kopalniach i w obozie dla uchodźców w Afryce, w conradowskim jądrze ciemności.
Opowieść ta jest w dodatku historią jednostkowej walki bohaterki znajdującej się o włos od psychicznej dezintegracji, zaangażowana w osobiste i etyczne poszukiwania będące w obfitej mierze halucynacyjną podróżą w głąb ludzkiej duszy.
Powieść opowiada o próbie przezwyciężenia ogromnego rozdarcia, jakim jest dla bohaterki i narratorki wielopłaszczyznowy status wykluczonej z podstawowych kategorii gwarantujących tożsamość istotom ludzkim: od osobnika pozbawionego płci do ofiary, od ofiary do istoty wyrzuconej poza nawias społeczeństwa i wyzutej z ojczyzny.
Wszechobecne zagrożenie wciąga czytelnika w intrygę, w której przy pomocy metodycznej transgresji kwestionowana jest i wystawiona na próbę sama natura człowieka. Julio Ortega W pewnym sensie Marina Perezagua wytwarza wrażenie, jakby nie opowiadała niczego nowego (bo cóż można opowiedzieć, jeśli nie powtarzające się w nieskończoność wersje niedoli nierozerwalnie związanej z kondycją ludzką$154), ale robi to tak, jakby mówiła o tym po raz pierwszy.
Javier Fernandez de Castro Marina Perezagua jest absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie w Sewilli. Przez pięć lat prowadziła zajęcia z języka hiszpańskiego, literatury, historii i kina latynoamerykańskiego na Uniwersytecie Stanowym w Nowym Jorku, gdzie obroniła doktorat z literatury.
Po długim pobycie we Francji i pracy w Instytucie Cervantesa w Lyonie wróciła do Nowego Jorku, gdzie mieszka na stałe. Yoro to jej pierwsza powieść. Wcześniej opublikowała dwa zbiory opowiadań: "Criaturas abisales" i "Leche" (obie pozycje opublikowane poprzez wydawnictwo Los libros del lince), które zostały niezwykle poprawnie przyjęte przez krytykę.
José Ovejero włączył Marinę Perezaguę do swojego wyboru,,pisarek drapieżnych" (Jot Down), w Babelii zauważono, że,,kto nie zanurzył się w opowiadaniach Perezaguy, w tej głębokiej, błyskotliwej i niepokojącej twórczości, nie może sobie wyobrazić, co się stało" (María José Obiol), zaś księgarnia Sintagma uznała zbiór opowiadań "Leche" za książkę roku.
Ten ostatni utwór tłumaczony jest na język japoński, podczas gdy na Kubie i w Peru są w przygotowaniu antologie opowiadań pochodzących z dwóch książek poprzedzających "Yoro".
