Poezja szczególnie subtelna a mimo to dosadna - między słowami. Dużo w niej żeńskiej spostrzegawczości, zadumy, inspiracji filozofią, religią. Autorka nadzwyczajnie uchwyciła wątek przemijania, które jest nieodłączną cechą naszego bytu.
Przemija czas, przemija nasze życie. Jedne rzeczy się kończą, inne zaczynają. Jednak to wszystko sprawia, ze człowiek jest bardziej doświadczony. Poezja poetki to wypadkowa przeróżnych pytań: egzystencjalnych, dotyczących śmierci, strachu, naszych ziemskich wędrówek.
To właśnie śmierć pojmowana jest według autorki, jako jeden z podstawowych elementów egzystencji, która wpływa na świadomość każdego człowieka. Charakterystyczne w jej wierszach jest to, że śmierć uważana jest za przepustkę do raju,równocześnie stanowi również wielką tajemnicę.
W wierszach Danuty Pasieki sporo jest w dodatku mowy o podróżach rozumianych jako wyprawy w głąb siebie w celu samopoznania albo przeciwnie, mogących być ucieczka od problemów i wewnętrznych rozterek. Każda, nawet najdalsza podróż kończy się powrotem do domu, tak jak życie kończy się śmiercią.
Według autorki, to właśnie życie jest ciągłym wędrowaniem, poszukiwaniem nowych horyzontów, poznawaniem siebie i innych. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
