Literaturoznawczo-filozoficzne studium poezji Paula Celana, bez którego – jak napisał Jakub Momro – trudno już sobie wyobrazić nie tylko „badania nad Celanem, ale i współczesną humanistykę, która chce się mierzyć z najwybitniejszymi, ale i najmocniej wymagającymi tekstami literackimi i tekstami innowacyjnej kultury.
„Książka Moniki Gromali jest nieszablonowa i wywrotowa. Unikatowa – dlatego, iż Autorka z immanentnej lektury tekstów Celana wywodzi nie tylko cechy jego idiomu,też (może zwykle) określoną strategię filozoficzną i teoretyczną. Wywrotowa – dlatego, że Gromala czyta poezję Celana «pod włos», wydobywając albo wątki nieznane, albo dotychczas niewidoczne.Stąd ogólna rama wywodu nie jest, rzecz jasna, argumentacją ściśle literaturoznawczą czy kulturologiczną, lecz krytyczną w ścisłym sensie tego słowa. Autorka, przyjmując podstawowe pojęcia i zasady dyskursów widmontologicznych, za metodę (ale i za cel) swojej pracy wybiera strategiczne zajmowanie pozycji wobec tekstów Celana i rozbrajanie mitów, którymi obrosły (tak jest w przypadku Zagłady i jej osiągalnych i niemożliwych reprezentacji, czy – z innej strony – w zachwycających poznawczo analizach oddechu tyleż jako figury tekstowej, co pewnego typu «fizjologii poezji»). Spektralne analizy dostarczają nie tylko epistemicznej nowości, nie tylko widzimy zupełnie «innego» Celana (co jest wartością samą w sobie), ale czytamy czy raczej postrzegamy właśnie ekspozycję owej «inności». Lecz krytyczność książki Moniki Gromali polega także jeszcze na czymś innym. Celan «widmowy» nie jest bowiem poetą traumy, ale poetą życiodajnej aporii, a ściślej mówiąc: nieprzezwyciężalnego kryzysu, tyleż konstytuującego jego poezję, co stanowiącej jej cel". (dr hab. Jakub Momro)
„W Resuscytacjach Celana Monika Gromala przedstawia płodność ujęcia widmontologicznego, zezwalającego odsłonić spektralne wymiary literatury. Jej suwerenne, uważne i ekscytujące odczytania, wsparte doskonale pomyślaną konstrukcją teoretyczną, potrafią tchnąć świeże życie w analizowane utwory. Na szczególną uwagę zasługują medytacje nad cielesnością w poezji Celana i atrakcyjne interpretacje tych z jego wierszy, w których zaznacza się występowanie Róży Luksemburg. Po prostu nadzwyczajna książka". (dr hab. Adam Lipszyc, prof. PAN)"