Roczniki czyli kroniki popularnego Królestwa Polskiego to jedno z najważniejszych źródeł do historii Polski przeciętniewiecznej i jedno z najwybitniejszych dzieł przeciętniewiecznej historiografii europejskiej. Ich autor, Jan Długosz, w 12 księgach opisał dzieje Polski począwszy od legendarnych początków naszego kraju, na 1480 roku skończywszy.
W swej pracy czerpał z wielu niedostępnych dziś źródeł historycznych. Korzystał też z ustnych relacji osób uczestniczących w najważniejszych wydarzeniach wieku piętnastego np. Przy opisywaniu bitwy pod Grunwaldem wykorzystał opowieści swego ojca i stryja....Podjąłem się przekazać na piśmie roczniki dziejów Polski oraz innych ludów sąsiadujących z Polską, ogarnąwszy rzeczy dokonane jednocześnie w pokoju, jak i w wojnie, w tym celu, aby wskrzesić i uczcić w pamięci zakrzepłe i śpiące w ciemności popioły ludzkie i aby słuchaczom i czytelnikom przedstawić ich czyny; nie z zaufania w siły własnego umysłu (jest on bowiem ubogi i lichy, a do opracowania tego dzieła, w którym można rozsławić i upiększyć genialne czyny i genialne zwycięstwa bohaterów, jest zbyt ociężały i niewystarczający) ani, żeby przewyższyć sztuką pisarską proste stare opowieści, lecz dlatego, ponieważ boleję,niemało przesławnych, godnych poznania dzieł, tak czasów przeszłych, jak i naszych, idzie w wieczną niepamięć.
JAN DŁUGOSZ Jan Długosz (1415–1480) nazywany jest „ojcem polskiej historiografii”. Był kanonikiem krakowskim, sekretarzem Zbigniewa Oleśnickiego, potem współpracownikiem króla Kazimierza Jagiellończyka i wychowawcą jego synów.
Stworzył m.in. Kroniki czyli roczniki popularnego Królestwa Polskiego i Banderia prutenorum, w którym zamieścił wizerunki chorągwi zdobytych na Krzyżakach w czasie bitwy pod Grunwaldem.Roczniki czyli kroniki znanego Królestwa Polskiego to jedno z najważniejszych źródeł do historii Polski średniowiecznej i jedno z najwybitniejszych dzieł średniowiecznej historiografii europejskiej.
Ich autor, Jan Długosz, w 12 księgach opisał dzieje Polski począwszy od legendarnych początków naszego kraju, na 1480 roku skończywszy. W swej pracy czerpał z wielu niedostępnych dziś źródeł historycznych.
Korzystał również z ustnych relacji osób uczestniczących w najważniejszych wydarzeniach wieku piętnastego np. Przy opisywaniu bitwy pod Grunwaldem wykorzystał opowieści swego ojca i stryja....Podjąłem się przekazać na piśmie roczniki dziejów Polski, a także innych ludów sąsiadujących z Polską, ogarnąwszy rzeczy dokonane zarówno w pokoju, jak i w wojnie, w tym celu, aby wskrzesić i uczcić w pamięci zakrzepłe i śpiące w ciemności popioły ludzkie i aby słuchaczom i czytelnikom przedstawić ich czyny; nie z zaufania w siły własnego umysłu (jest on bowiem ubogi i lichy, a do opracowania tego dzieła, w którym można rozsławić i upiększyć wyśmienite czyny i wyśmienite zwycięstwa bohaterów, jest zbyt ociężały i niewystarczający) ani, żeby przewyższyć sztuką pisarską proste stare opowieści, lecz dlatego, ponieważ boleję,dużo przesławnych, godnych poznania dzieł, tak czasów przeszłych, jak i naszych, idzie w wieczną niepamięć.
JAN DŁUGOSZ Jan Długosz (1415–1480) nazywany jest „ojcem polskiej historiografii”. Był kanonikiem krakowskim, sekretarzem Zbigniewa Oleśnickiego, potem współpracownikiem króla Kazimierza Jagiellończyka i wychowawcą jego synów.
Stworzył m.in. Kroniki czyli roczniki popularnego Królestwa Polskiego i Banderia prutenorum, w którym zamieścił wizerunki chorągwi zdobytych na Krzyżakach w czasie bitwy pod Grunwaldem.
