Ta książka zabiera nas do pracowni Eleny Ferrante, pozwala zajrzeć do jej szuflad, z których wzięły się pierwsze trzy powieści, a następnie cztery części świetnej przyjaciółki. Pomaga zrozumieć jej absolutne zamiłowanie do pisarstwa.
Autorka odpowiada na liczne pytania zadawane jej przez wiernych czytelników. Wyjaśnia, dlaczego ten, kto pisze książki, powinien trzymać się z boku i pozwolić, żeby jego tekst samodzielnie wyruszył w świat. Zdradza myśli i obawy towarzyszące ekranizacji powieści. Mówi, jak trudno znaleźć zwięzłe odpowiedzi na pytania do wywiadu. Zwierza się z radości, trudów, niepokoju, który nigdy nie opuszcza piszącego, zwłaszcza jeśli w pewnym momencie odkrywa on, że jego historia jest niezadowalająca. Opowiada o swoich relacjach z psychoanalizą, z rodzinnym miastem, z dzieciństwem jako zbiorowiskiem sugestii i fantazji, z macierzyństwem, z feminizmem. A owocem jest pełen wigoru autoportret pisarki przy pracy.
