Autor pokazuje, w jaki sposób doświadczenia gromadzone przez kompozytorów polskich podczas ich studiów w Niemczech naznaczyły ich twórczość symfoniczną, która zapoczątkowała rozkwit polskiej muzyki orkiestrowej. Dogłębnym badaniom poddane zostają, z jednej strony, przebieg edukacji i poglądy na muzykę Zygmunta Noskowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Mieczysława Karłowicza, Ludomira Różycki i Karola Szymanowskiego i ich kontakty z niemieckimi instytucjami edukacyjnymi, koncertowymi i wydawniczymi. Z drugiej zaś strony szczegółowo analizowane są – a przy tym umieszczone w szerokim kontekście historycznokulturowym – ich główne dzieła symfoniczne napisane przed rokiem 1914.
„Moje zainteresowanie tą tematyką – pisze Autor – wzbudziła najpierw pozorna sprzeczność: otóż wydawało się, że silną orientację większości symfoników polskich końca XIX i początku XX wieku na wzorce niemieckie (ze wyznaczoniem na Berlin, gdzie wielu z nich studiowało) trudno pogodzić z ogólnym rozwojem sytuacji politycznej tamtego czasu. Przekonującego wyjaśnienia tego zjawiska dostarczyła mi teoria transferu kulturowego, która podkreśla, iż to strona przyjmująca decyduje o zainicjowaniu takiego transferu i iż to jej potrzeby określają cały ten cykl. Wkrótce potem przyszła fascynacja jakością i ekspresyjnością zapomnianych dzieł, które mimo licznych odniesień do tradycji tradycyjnej i romantycznej posiadały dużo cech zdecydowanie własnych”.
STEFAN KEYM studiował muzykologię, germanistykę i historię w Moguncji, Paryżu (Sorbonne) i Halle. Po uzyskaniu promocji doktorskiej w Halle na podstawie pracy poświęconej operze Oliviera Messiaena Saint François d’Assise habilitował się na Uniwersytecie Lipskim pokazując pracę o niemiecko-polskim transferze kulturowym. Był profesorem gościnnym m.in. W Zurychu i Berlinie (Uniwersytet Humboldta), profesorem zwyczajnym w Tuluzie (Francja). Od roku 2019 jest profesorem muzykologii historycznej na Uniwersytecie Lipskim.
