Sztuka publiczna funkcjonuje w różnorodnych formach i na styku najróżniejszych dyscyplin. W zasadzie może przyjmować każdą postać wypowiedzi twórczej (może być pomnikiem lub antypomnikiem, rzeźbą społeczną, instalacją, akcją, interwencją itd.).
Zwraca uwagę na podskórne i pomijane aspekty rzeczywistości społecznej. Wytwarza miejsca. Tworzy interakcje społeczne, a choćby więzi. Funkcjonuje jako medium, które przekazuje publiczny głos zmarginalizowanych i wykluczonych.
Działa jak bodziec wyzwalający reakcje. Formułuje sporo interesujących pytań i rozbudza dyskusje, staje się narzędziem protestu. Tego typu praktyka niejednokrotnie wychodzi poza granice tradycyjnie rozumianej sztuki i przejmuje w dodatku funkcje pozaartystyczne – społeczne, aktywistyczne, reporterskie, dokumentacyjne itp.
Autorka z dużym znawstwem nie tylko próbuje dokonać charakterystyki sztuki publicznej jako zjawiska artystycznego, ale też wskazuje na ogromne trudności definicyjne z tym związane. Umiejętnie prezentuje przy tym dostatek i obfitość sztuki publicznej, a także rozwija w sposób niezwykle atrakcyjny wątki poboczne - dzięki czemu sztuka publiczna nie została zredukowana i wtłoczona w sztywne ramy klasyfikacyjne.
dr hab. Przemysław Kisiel, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie Rozważania Karoliny Izdebskiej na temat tego, czym jest sztuka publiczna, jaka jest jej współczesna rola i miejsce pośród innych rodzajów twórczości są z jednej strony konsekwencją wnikliwej eksploracji przystępnej literatury, z drugiej – stanowią rezultat autorskiego projektu badawczego.
Takie przeróżne podejście zezwala na odtworzenie poglądów artystów na temat rozumienia przestrzeni publicznej jako areny dla pracy twórczej i pokazania jej ograniczeń i wyzwań dla artystycznej wypowiedzi.
dr hab. Paulina Rojek, prof. Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie
