Książka poświęcona jest chorwackiej i serbskiej fantastyce gatunkowej analizowanej z perspektywy geopoetyki: związków tej twórczości z przestrzenią i rzeczywistością pozaliteracką. Szczególny nacisk położony jest na publikacje spod znaku fantastyki naukowej, fantasy i horroru powstałe w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, ponieważ nastąpiły wówczas widoczne przemiany paradygmatu tamtejszej fantastyki, polegające zwykle na hybrydyzacji wysokogatunkowej utworów oraz włączaniu do nich lokalnych motywów i miejsc, dotąd praktycznie nieobecnych. Refleksja nad literackimi geografiami wyobrażonymi, a także przekształceniami matryc wysokojakościowych w tekstach pozwala na zadanie pytań o stosunek analizowanej fantastyki do kluczowych problemów współczesności oraz określenie jej subwersywnego albo koncyliacyjnego charakteru wobec dominujących wówczas ideologii.
„Aleksandra Wojtaszek podejmuje szczególnie niebanalne zagadnienie serbskiej i chorwackiej fantastyki, analizowane przez kategorie topografii przestrzeni wyobrażonych. Praca ta powinna zainteresować nie tylko slawistów, lecz i badaczy szeroko pojętej literatury fantastycznej. (…) Autorka porusza się ze znawstwem w przestrzeni naukowej wyróznionej z jednej strony przez serbską i chorwacką literaturę fantastyczną, z drugiej zaś przez zagadnienia teoretyczne dotyczące genologii fantastyki, światotwórstwa i geopoetyki".
Z recenzji dr hab. Natalii Lemann, prof. UŁ
Aleksandra Wojtaszek– doktor literaturoznawstwa, asystentka w Instytucie Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwentka filologii chorwackiej na UJ, stypendystka uniwersytetów w Zagrzebiu i w Belgradzie. Współpracuje m.in. Z „Herito" i „Tygodnikiem Powszechnym". Stypendystka międzynarodowego programu dla tłumaczy CELA i laureatka Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO.
