Polska publicystyka emigracyjna, choćby ograniczona cezurą po 1945 roku, stanowi nad wyraz różnorodny temat badawczy, mający już doskonałe opracowania i analizy motywów, charakteru, problemów, gatunków, twórców, wpływu. Ciągle jednak jesteśmy raczej na etapie wyznaczania kolejnych celów badawczych (mapowania), niż syntezy upraszczającej choćby rozpoznanie zależności między publicystyką emigracyjną i krajową (w kontekście niełatwych losów pisarzy, takich jak miedzy innymi Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Teodor Parnicki, Maria Kuncewiczowa).
Właściwie każdy człon frazy polska publicystyka emigracyjna wymaga objaśnień i dopracowania terminologicznego. Polska to znaczy pisana poprzez Polaków, na tak zwane polskie tematy, przez Polaków przebywających na emigracji. Publicystyka, czyli wariant pisarstwa lokowanego, jak mówił Adolf Bocheński, piętro wyżej od danych, a zatem zawierającego opinie i komentarze wiarygodnego autora (eksperta); pozostaje kwestia kryteriów wiarygodności/autorytetu nadawcy, stosunek odbiorców do treści publicystycznych, rodzaju mediów (prasa, radio, telewizja, lecz także książki, druki ulotne, broszury), stylu i języka gatunków publicystycznych. Emigracyjna wreszcie tworzona poprzez emigrantów czy także krajowców przemycających swoje artykuły i książki do wydawnictw emigracyjnych. Te dość oczywiste konotacje stanowią zaledwie zalążek zbioru wątpliwości i pytań związanych z szerokimi możliwościami interpretacji pojęcia obejmującego wymiar miejsca i przestrzeni twórczej autorów, genealogię dziennikarską, historię i zadania emigracji.
Ze Wstępu
