Ponad dwadzieścia pięc lat temu, a więc jedno pokolenie wstecz, ukazała się książka Francisa Fukuyamy, w której wieścił on koniec historii, jaki - jego zdaniem - przyniósł upadek komunizmu w krajach Europy Środkowej i Wschodniej oraz w ZSRR (było kiedyś takie państwo, które miało istnieć wiecznie, a stopniowo, poprzez podbój pokojowy i militarny, obejmować ludy i lądy całego świata - dziś jego następcą jest - z konieczności bardziej terytorialnej, ale i po części mentalnej - Rosja).
Na pierwszy rzut oka słabszym umysłom mogło się wydawać, iż po upadku konwencjonalnej wersji marksizmu-leninizmu zainicjuje się wiecznotrwały okres pokojowej rywalizacji i rosnącego w jej wyniku bogactwa narodów. Trochę bystrzejsze umysły zwracały jednak już wówczas uwagę, że próżnia po ZSRR jest czysto teoretyczna, a w praktyce różni ambicjonerzy będą próbowali ją wypełnić. Tak rzeczywiscie było. Jeszcze ZSRR porządnie się nie rozpadł, a już Saddam Husajn najechał Kuwejt, zmierzając do skupienia w swoich rękach i pod swoją władzą ogromnej większości złóż ropy, żeby podyktować importerom, czyli głównie Zachodowi, stosownie wysokie ceny.
Historia więc nie skończyła się ani wtedy, ani później Współczesne państwa należące do kręgu tzw. Cywilizacji zachodniej zadłużają się coraz bardziej, mimo klęski Saddama, mimo rozwoju nowych technice, mimo wzrostu gospodarczego, coraz bardziej zresztą iluzorycznego, ale jednak tu i ówdzie np. W Polsce, dającego się jeszcze zauważyć, np. W nowych drogach, mostach, estakadach, nawet wieżowcach. Generalnie jednak długi są coraz pokaźniejsze, przyrost naturalny coraz mniejszy, poziom wykształcenia coraz niższy, aspiracje za to i apetyty wyborców coraz obszerniejsze, a możliwości państw coraz mniejsze.
Dokąd to prowadzi, czym się skończy i kiedy? Wreszcie - co nie jest bez znaczenia - kto i co odpowiada ze ten stan rzeczy? Być może po erze końca historii nastąpiła era płynnej rzeczywistości i beztroski wolnej od odpowiedzialności, lecz i ona dobiega końca, i to w bezzwłocznym tempie. W Polsce tempo to można śledzić patrząc na zegar zadłużenia publicznego Gdyby na jego miejscu umieścić zegar odmierzący tempo zadłuzania się całego Zachodu, cyfry zmieniałyby się prawdopodobnie tak szybko, że tylko zmianę pierwszych w szeregu oko ludzkie byłoby w stanie uchwycić. Rosnące zadłużenie to nie jest jednak jedyna, ani choćby naczelna przyczyna kryzysu Europy O tym, co nią jest, co przyczynuje koniec Europy i czy da się go uniknąć, czy da się w starą Europę na nowo tchnąć życie - jest ta niezwykła, napisana prostym i zrozumiałem językiem, mimo że o sprawach nieraz skomplikowanych i niełatwych, książka. Nie wyszła, Bogu dzięki, spod ręki humanisty. Jej autor, wykładowca Politechniki Warszawskiej, wybitny informatyk, lecz i ekonomista, to niewatpliwie umysł ścisły. Nie pisze długich, nudnych bajek, lecz w bajeczny sposób wskazuje na istotę problemu, bo po prostu WIE...
Na pierwszy rzut oka słabszym umysłom mogło się wydawać, iż po upadku konwencjonalnej wersji marksizmu-leninizmu zainicjuje się wiecznotrwały okres pokojowej rywalizacji i rosnącego w jej wyniku bogactwa narodów. Trochę bystrzejsze umysły zwracały jednak już wówczas uwagę, że próżnia po ZSRR jest czysto teoretyczna, a w praktyce różni ambicjonerzy będą próbowali ją wypełnić. Tak rzeczywiscie było. Jeszcze ZSRR porządnie się nie rozpadł, a już Saddam Husajn najechał Kuwejt, zmierzając do skupienia w swoich rękach i pod swoją władzą ogromnej większości złóż ropy, żeby podyktować importerom, czyli głównie Zachodowi, stosownie wysokie ceny.
Historia więc nie skończyła się ani wtedy, ani później Współczesne państwa należące do kręgu tzw. Cywilizacji zachodniej zadłużają się coraz bardziej, mimo klęski Saddama, mimo rozwoju nowych technice, mimo wzrostu gospodarczego, coraz bardziej zresztą iluzorycznego, ale jednak tu i ówdzie np. W Polsce, dającego się jeszcze zauważyć, np. W nowych drogach, mostach, estakadach, nawet wieżowcach. Generalnie jednak długi są coraz pokaźniejsze, przyrost naturalny coraz mniejszy, poziom wykształcenia coraz niższy, aspiracje za to i apetyty wyborców coraz obszerniejsze, a możliwości państw coraz mniejsze.
Dokąd to prowadzi, czym się skończy i kiedy? Wreszcie - co nie jest bez znaczenia - kto i co odpowiada ze ten stan rzeczy? Być może po erze końca historii nastąpiła era płynnej rzeczywistości i beztroski wolnej od odpowiedzialności, lecz i ona dobiega końca, i to w bezzwłocznym tempie. W Polsce tempo to można śledzić patrząc na zegar zadłużenia publicznego Gdyby na jego miejscu umieścić zegar odmierzący tempo zadłuzania się całego Zachodu, cyfry zmieniałyby się prawdopodobnie tak szybko, że tylko zmianę pierwszych w szeregu oko ludzkie byłoby w stanie uchwycić. Rosnące zadłużenie to nie jest jednak jedyna, ani choćby naczelna przyczyna kryzysu Europy O tym, co nią jest, co przyczynuje koniec Europy i czy da się go uniknąć, czy da się w starą Europę na nowo tchnąć życie - jest ta niezwykła, napisana prostym i zrozumiałem językiem, mimo że o sprawach nieraz skomplikowanych i niełatwych, książka. Nie wyszła, Bogu dzięki, spod ręki humanisty. Jej autor, wykładowca Politechniki Warszawskiej, wybitny informatyk, lecz i ekonomista, to niewatpliwie umysł ścisły. Nie pisze długich, nudnych bajek, lecz w bajeczny sposób wskazuje na istotę problemu, bo po prostu WIE...
Tytuł Postdobrobyt Autor Paweł Wawrzyński Wydawnictwo von Borowiecky EAN 9788360748459 ISBN 9788360748459 Kategoria Literatura, Polityka, Politologia ilość stron 166 Format 205x146x10 mm Rok wydania 2013 Oprawa broszurowa
