Przekazywany do rąk Czytelników VI tom Systemu Prawa Karnego Procesowego poświęcony jest problematyce stron i innych uczestników nowoczesnania karnego. Główną ideą Systemu, zgodnie z charakterem tego wielotomowego cyklu publikacji, jest zebranie dotychczasowego dorobku literatury i po części orzecznictwa dotyczącego polskiego cyklu karnego.
Z drugiej jednak strony, Autorzy musieli zaprezentować własne poglądy w opisywanej materii. Pewien wkład we wzbogacenie opisanej tu problematyki wniósł także ustawodawca, dokonując w ostatnich latach licznych nowelizacji polskiej procedury karnej, w tym "obfitej reformy", która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015 r., i "kontrreformy" wprowadzonej wyjątkowo z dniem 15 kwietnia 2016 r.
Obie nowelizacje wpłynęły także, w większym lub mniejszym stopniu, na status prawny stron i innych uczestników nowoczesnania karnego. W związku z powyższym należało także w niniejszej publikacji odnieść się do często sprzecznych zmian, wprowadzonych na przestrzeni zaledwie dwóch lat, co nadało poświęconym im rozważaniom charakter dynamiczny.
Pojęcie uczestnika innowacyjnania budzi wątpliwości nie tylko w literaturze, ale i aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego, sporo kontrowersji budzi także tradycyjne pojęcie strony procesowej, rodzaje stron, pojęcia zdolności procesowej i zdolności do czynności procesowych.
Problematyka ta, stanowiąca swoisty wstęp do zagadnień opisywanych w niniejszym tomie, została obszernie opisana w rozdziale I. W rozdziale II opisano instytucję oskarżyciela publicznego w odniesieniu do prokuratora, jak i nieprokuratorskich organów oskarżycielskich.
w sytuacji prokuratora sięgnięto nie tylko do regulacji kodeksu nowoczesnania karnego, ale i ustawy z 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze i wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 7 kwietnia 2016 r.
- Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury. Rozdział III posiada znaczne rozważania dotyczące pokrzywdzonego. Przeprowadzona w nim analiza standardów ochrony praw pokrzywdzonego w świetle dokumentów europejskich, a także Konstytucji RP i obowiązującego kodeksu progresywnania karnego przekonuje, iż nie jest on już w polskim procesie karnym postacią zapomnianą.
równocześnie wykazuje, jak widoczną rolę w ukształtowaniu tych wzorców odegrało szeroko rozumiane ustawodawstwo europejskie. Rozdział IV opisuje ewolucję uprawnień i obecny status prawny oskarżyciela posiłkowego występującego w procesie karnym jednocześnie jako oskarżyciel posiłkowy uboczny, jak i oskarżyciel posiłkowy subsydiarny.
Problematyka oskarżyciela prywatnego jest przedmiotem rozważań rozdziału V niniejszego tomu. Godne uwagi są rozważania dotyczące pojęcia i statusu prawnego oskarżyciela prywatnego w obowiązującym ustawodawstwie.
Obejmują one w szczególności analizę jego praw do dysponowania skargą i pojednania (w tym w trybie mediacji) i uprawnień jako strony procesu. Opisano ponadto instytucję ingerencji prokuratora w nowoczesnanie prywatnoskargowe.
Rozdział VI omawia instytucję powoda cywilnego, która z dniem 1 lipca 2015 r. Stała się w polskim procesie karnym instytucją historyczną. W podsumowaniu rozdziału zawarto krótką refleksję co do zniesienia z dniem 1 lipca 2015 r.
w polskim procesie karnym instytucji powództwa cywilnego, czemu towarzyszyło jednak wprowadzenie w art. 59a k.k. Instytucji tzw. Umorzenia restytucyjnego i likwidacji tegoż w dacie 15 kwietnia 2016 r.
Najobszerniejszy, VII rozdział poświęcono biernej stronie procesowej, czyli oskarżonemu sensu largo. Było to założenie świadome, uzasadnione faktem, że to właśnie oskarżony (podejrzany) był na przestrzeni wieków i jest obecnie centralną postacią cyklu karnego.
Rozdział VIII obejmuje problematykę szczególnych stron procesowych i analizę innych aniżeli kodeks innowacyjnania karnego ustaw. Zawarte w nim rozważania dotyczą podmiotu zbiorowego (opisanego na podstawie ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary), instytucji interwenienta i podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej (przewidzianych poprzez kodeks karny skarbowy) oraz rodziców nieletniego (w świetle ustawy o innowacyjnaniu w sprawach nieletnich).
W rozdziale IX tomu zawarto rozważania dotyczące przedstawiciela ustawowego pokrzywdzonego małoletniego, ubezwłasnowolnionego lub nieporadnego, a także przedstawiciela ustawowego oskarżonego nieletniego lub ubezwłasnowolnionego.
Stosunkowo szerokie rozważania rozdziału X dotyczą obrońcy. Widoczną rolę w procesie karnym pełni pełnomocnik, którego rola jest przedmiotem rozważań rozdziału XI niniejszego tomu. Instytucja ta została poddana analizie na tle kodeksu postępowania karnego i przepisów pozakodeksowych.
