Dziesiąta rocznica śmierci Czesława Niemena (17 stycznia 2014) jest okazją do przypomnienia nie tylko osoby, powikłanego życiorysu, drogi artystycznej, a także głównie nagranych płyt, ale też oceny: czy naprawdę był spory? czy i dlaczego pozostał Idolem?
Kanwą tej książki jest to, co u Niemena było i po Niemenie pozostało najważniejsze: jego muzyka. Osnową zaś rozmowy autora książki z twórcą tej muzyki, jego wypowiedzi i zwierzenia i niezbędne komentarze, uzupełnienia i wyjaśnienia tego, co było dawniej i co minęło. Też autokomentarze artysty do jego piosenek, płyt, występów, a także ich recenzji, rejestrowane przez autora niemal od początku kariery solowej Niemena. A także wypowiedzi jego mentorów, współpracowników i przyjaciół, pomiędzy innymi Franciszka Walickiego (to on przemienił Wydrzyckiego w Niemena), muzyków Niebiesko-Czarnych i Akwarel, menadżera Jerzego Bogdanowicza (bodaj najlepiej znał kulisy prób i koncertów artysty), reżyserów: Bernarda Forda Hanaoki, Adama Hanuszkiewicza, Janusza Rzeszewskiego i Andrzeja Wajdy, jazzmanów, których przeciągnął na stronę rocka (Zbigniewa Namysłowskiego, Michała Urbaniaka) a także Mieczysławy Buczkówny (która publicznie zaatakowała Niemena za śpiewanie Norwida).
Skarbem samym w sobie są wypowiedzi radiosłuchaczy o Niemenie – w jego antenowej występowaniu. Dodatkowo niemało nieznanych faktów: Niemen śpiewający Majakowskiego, recital telewizyjny skasowany natychmiast po emisji, kulisy intryg przeciwko Niemenowi, jego powrót do San Remo.
gratisowy fragment:
