Józef Tischner - przyszły kapłan, filozof, publicysta i publiczny autorytet - zaczął prowadzić dziennik jeszcze jako uczeń szkoły podstawowej. Trwała wówczas wojna: dwunastoletni chłopiec opisuje więc przechodzący front, akcje partyzantów, nadzieje i niepokoje mieszkańców Podhala.
Potem przychodzą lata powojenne: Tischner początkuje naukę w gimnazjum w Nowym Targu, a w Polsce instaluje się władza komunistyczna. Obdarzony poczuciem humoru i literackim talentem gimnazjalista kreśli w dzienniku sugestywne portrety profesorów i kolegów z bursy, opisuje swoje pierwsze miłości i religijne rozterki, a jednocześnie portretuje ówczesną rzeczywistość: procesy polityczne, walkę nowych władz z Kościołem i dylematy młodych ludzi, rozdartych pomiędzy chęcią zdobywania wiedzy a kompromisami, jakie są z tym związane.
Ostatnie partie dziennika rejestrują dojrzewanie Tischnera do decyzji o wstąpieniu do seminarium. Zapiski urywają się, gdy decyzja zapada. Na tle dzienników, wspomnień i autobiografii znanych pisarzy czy aktorów Dziennik Tischnera jest bez wątpienia zjawiskiem nieszablonowym.
istotnie rzadko mamy bowiem okazję podglądnąć wybitnego filozofa w chwili rodzenia się jego filozoficznych aspiracji i pierwszych intuicji. To rewelacyjny obraz pokolenia, które kształciło się w latach powojennych, a zarazem przejmująca opowieść o młodości, dojrzewaniu, buncie i szukaniu odpowiedzi na ważne pytania.
To jedno z najważniejszych tegorocznych wydarzeń w literaturze faktu! Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
