Ruch emancypacyjny Polek rozwijał się w XIX stuleciu w kręgach inteligenckich, które wzięły na siebie misję mozolnego torowania drogi postępowym ideom i przemianom społecznym. Z natury rzeczy oddźwięk znajdowały w szczególności w środowiskach wielkich miast (w Warszawie, Wilnie, Krakowie, Lwowie, w dużo mniejszym stopniu w Poznaniu).
W miastach tych, dzięki łatwiejszemu dostępowi do książek, ówczesnej prasy i międzyludzkich kontaktów, łatwiej było także krzewić,,nieobyczajne" (a czasem,,gorszące") poglądy na równouprawnienie kobiet w społeczeństwie.
Organizacje żeńskie na ziemiach polskich różniły się, co oczywiste, charakterem działalności, począwszy od pokazujących różnorodne odcienie polityczne, poprzez oświatowe i zawodowe, do charytatywnych i przykościelnych włącznie.
Nie wszystkie wprawdzie swą działalność motywowały względami patriotycznymi czy kwestiami emancypacyjnymi. W literaturze polskiej panuje jednak opinia,choćby te, które programowo odżegnywały się od nurtów emancypacyjnych, poprzez sam fakt, iż organizowały się i jednoczyły,,wokół jakiegoś celu, to już była nowość, ponieważ budujeły pewną formę damskiej wspólnotowości".
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
