Współczesne pole walki wymaga od projektantów i wytwórców broni ciągłej modernizacji istniejącego sprzętu uzbrojenia, modernizacji zmierzającej w kierunku miniaturyzacji jego rozmiarów a co za tym idzie zmniejszenia jego masy, jak w dodatku doskonalenia systemów automatycznego przechwytywania celu dla precyzji jego osiągania.
Kierując się tymi przesłankami, w monografii podjęto próbę stworzenia narzędzia analitycznego, umożliwiającego szybką cyfrową symulację rozwiązania problemu głównego balistyki wewnętrznej (PGBW) lufowych układów bezodrzutowych, służących jako urządzenia startowe dla przeciwpancernych pocisków rakietowych samoczynnie przechwytujących cel.
Symulacje cyfrowe balistyki wewnętrznej lufowych układów bezodrzutowych zaimplementowanych jako urządzenia startowe dla przeciwpancernych pocisków rakietowych stanowią podstawę dla poszukiwania adekwatnego rozwiązania balistyki wewnętrznej z punktu widzenia dynamiki układu będącego zestawem „urządzenie startowe–rakieta przeciwpancerna–człowiek".
Osiągnięcie słusznego rozwiązania PGBW dla tak postanowionej funkcji celu prowadzi do możliwości miniaturyzacji projektowanego sprzętu, a co się z tym wiąże – do zmniejszenia masy urządzenia startowego dla założonych maksymalnych wymagań taktycznych pola walki.
Do opisu przyjętego modelu fizycznego balistyki wewnętrznej konsekwentnie używano wyniki teorii bilansów wielkości ekstensywnych zaprezentowane w rozdziale pierwszym monografii. Umożliwiło to precyzyjne opisanie modelu fizycznego balistyki wewnętrznej lufowych układów bezodrzutowych.
Znajomość rozwiązania problemu głównego balistyki wewnętrznej (PGBW) lufowych układów bezodrzutowych zezwala na obliczenie siły odrzutu i energii odrzutu działających na swobodny lufowy układ bezodrzutowy zaimplementowany jako urządzenie startowe dla rakietowych pocisków przeciwpancernych przechwytujących cel.
