Album stanowi kontynuację pracy Białe Legiony 19141918, która ukazała się nakładem Instytutu Pamięci Narodowej w 2018 r. Narracja Białych Legionów 19141918 kończy się w maju 1918 r., kiedy żołnierze I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen.
Józefa Dowbora-Muśnickiego zostali rozbrojeni poprzez Niemców. Kapitulacja Bobrujska nie była jednak kresem wysiłku żołnierzy polskich rozproszonych w dawnym Imperium Rosyjskim. Wręcz przeciwnie, stanowiła pewien początek.
W albumie to punkt wyjścia do rozważań nad dalszymi losami bohaterów tych zmagań. Wielu dowborczyków nie pogodziło się z kapitulacją i nie złożyło broni w maju 1918 r. Żołnierze zamierzali kontynuować walkę o wolną Polskę, gdyż wierzyli w ostateczne zwycięstwo.
To oni zainicjowali tworzenie niemal wszelkich mniejszych i obszerniejszych polskich oddziałów wojskowych w zróżnicowanych częściach Rosji: od Ukrainy po Syberię i od Morza Białego po Kaukaz. Celem koncentrujących się pod narodowym sztandarem żołnierzy tułaczy był powrót z bronią w ręku do ojczyzny i wyzwolenie jej spod okupacji niemieckiej.
W większości wypadków spełnienie tych oczekiwań nie było jednak osiągalne z uwagi na sytuację w ogarniętej wojną domową Rosji. Zanim pojawiła się szansa na powrót do kraju, oddziały polskie czekała krwawa przeprawa zbrojna z wrogiem groźniejszym niżeli Niemcy z bolszewikami.
Tak bowiem ułożyła się historia,stworzone z myślą o walce przeciwko Niemcom wojsko polskie w Rosji, żeby przetrwać, musiało włączyć się w działania rosyjskiej antybolszewickiej białej armii i wspierających ją państw ententy.
Właśnie o dziejach tych zmagań opowiada niniejszy album. Polskie oddziały ochotnicze w Rosji, powstałe na gruzach armii rosyjskiej w 1918 r., miały zupełnie inną specyfikę niż formacje walczące w okresie I wojny światowej.
W latach 19141918 po stronie rosyjskiej walczyły oddziały polskie, które stopniowo ewoluowały i rozwijały się liczebnie: od niewielkiego, około tysiącosobowego Legionu Puławskiego do prawie trzydziestotysięcznego I Korpusu Polskiego.
Co wyraźne, w czasie I wojny światowej między formacjami polskimi zachowano ciągłość organizacyjno-kadrową. Tymczasem od 1918 r. Mamy do czynienia z wieloma niezależnie od siebie operującymi jednostkami, które za każdym razem stworzono od podstaw.
Oddziały polskie prowadziły działania zbrojne na nieznanym terenie. Nie utrzymywały także między sobą łączności. Wszystko to wywoływało, iż losy wojska polskiego w Rosji w latach 19181920 są zagadnieniem widocznie bardziej złożonym, a tym samym trudniejszym do omówienia i ukazania w postaci albumu niżeli dzieje Białych Legionów z lat 19141918.
