Teoretyczno-empiryczno-aplikacyjny (poręczny) charakter rozprawy wskazuje na wyczerpujące, holistyczne, spójne i całościowe opracowanie problematyki procesu stymulowania twórczości dzieci i młodzieży oraz efektów tej stymulacji.
Warto tu podkreślić, że Autorka podjęła niezwykle odważną decyzję dotyczącą wyboru rzadko używanego w nauce podejścia pedagogicznego polegającego na opracowaniu uniwersalnego, ciekawego, autorskiego programu rozwijania twórczości dzieci i młodzieży i objęcia badaniami eksperymentalnymi tak szeroko określonej wiekowo próby badanych, to jest dzieci i młodzieży od 7 do 17 lat.
(…) W monografii mamy więc do czynienia jednocześnie z badaniami podstawowymi, jak i użytkowanymi ‒ a patrząc na to z innej strony ‒ z badaniami interdyscyplinarnymi lokującymi się zwykle w psychologii i pedagogice (…).
Rozprawę cechuje nad wyraz wysoki poziom merytoryczny, jest to dzieło przemyślane, twórcze, świadczące o wysokich kompetencjach naukowo-badawczych, nad wyraz pokaźnym nakładzie pracy. Stanowi znaczące osiągnięcie w dziedzinie polskiej pedagogiki, ze względu na użycia w praktyce edukacyjnej, a także ogólny wysoki poziom metodologiczny.
Z recenzji dr hab. Janiny Uszyńskiej-Jarmoc, prof. UwB Praca Ewy Wiśniewskiej jest wyśmienitym, dojrzałym i rozwiniętym studium empirycznym, jakich próżno szukać w polskiej, i nie tylko polskiej, pedagogice/psychologii twórczości.
Autorka podjęła się nieprzystępnego i złożonego zadania teoretyczno-badawczego i na kartach książki daje świadectwo rozwiniętych kompetencji naukowych (…). Głęboka wiedza teoretyczna, idealny warsztat badawczy, umiejętności analizy statystycznej oraz dyskursywność wywodu pozwoliły Jej na stworzenie pracy, która wzbogaca dorobek dyscypliny o dzieło zasadnicze.
Podkreślę jeszcze raz – w polskiej literaturze naukowej na ten temat nie ma dzieła o podobnej randze. Z recenzji prof. Dr. Hab. Krzysztofa Szmidta, UŁ
