Autor podejmuje się prezentacji instytucji prezydenta w dwóch państwach skandynawskich. Formułuje pytanie o ewentualny model instytucji prezydenta, standardowy dla dwóch republikańskich państw omawianego regionu.
Czy w dodatku mamy do czynienia z podobieństwami w odniesieniu do pozycji ustrojowej, sposobu wyboru, zakresu kompetencji, które wykorzystują poszczególni prezydenci w relacjach z innymi podmiotami systemu ustrojowego parlamentem, premierem i rządem, partiami politycznymi, a nad wyraz ich liderami i w relacjach z obywatelami.
Czy można zasadnie mówić o prezydencjalizmie skandynawskim, a jeśli tak, jakie są jego konstytutywne cechy. Aby odpowiedzieć choćby na tak wstępnie sformułowane pytania, nie można ograniczyć analizy do wątków konstytucyjno-prawnych.
Systemy konstytucyjne państw skandynawskich zawierają i odwołują się niejednokrotnie do klasycznych i historycznych niekiedy procedur i mechanizmów sprawowania władzy w państwie. Mimo przeprowadzanych licznych zmian i modernizacji przepisów konstytucyjnych, należy posiadać na uwadze, że są to akty stare wśród występujących w państwach europejskich i m.in., w tym występuje zasadnicza różnica między Finlandią, która ma Konstytucję Republiki uchwaloną 11 czerwca 1999 r.
i Islandią, której konstytucja republikańska została uchwalona 17 czerwca 1944 r., jednak w wielkiej mierze w oparciu o tekst Konstytucji Królestwa Islandii z 18 maja 1920 r. Dlatego też w opracowaniu, które całkowicie gromadzi się w ramach politologii, obok wątków konstytucyjno-prawnych analizowana jest ponadto praktyka ustrojowa, określony fason sprawowania urzędu posiadający w dodatku związek z cechami osobowości, doświadczeniem i umiejętnościami, np.
negocjacyjnymi i kontekst sytuacyjny, na który składają się wątki gospodarcze, społeczne, kulturowe w ujęciu historycznym i współczesnym. Autor uznaje, podobnie jak wielu innych badaczy, iż rodowodu, uwarunkowań i istoty poszczególnych instytucji ustrojowych we współczesnych państwach nie uda się wyjaśnić na gruncie jednej dyscypliny naukowej, nawet tych, które zaliczane są do kategorii politics.
Stąd odwołuje się poza pracami stricte politologicznymi, do opracowań z zakresu historii, prawa konstytucyjnego i administracyjnego, ekonomii, socjologii i prac filologicznych. Jest to zgodne z aktualnymi trendami i wymaganiami formułowanymi w stosunku do studiów politologicznych.
