Bogusław Kierc myślę, iż w sposób najdoskonalszy z realnych udowadnia, że płeć, tak jak rytm, jest strumieniem, płochym i niestałym, i iż jest w tym coś prawdziwie marmurowego, iż istnieje heroizm bycia poza płcią (podobny może do nietzscheańskiego heroizmu bycia poza korzystnem i złem) i jest on heroizmem płochości, heroizmem niestałości, płochość więc, erotyczność, seksualne i mistyczne rozmodlenie w sobie, ale i w Bogu, może z reguły w Bogu, domaga się swego Heraklesa, swoich tablic, swoich Biblii, swojego monumentalnego kulturowego zewu-zrywu, swej nareszcie Pieśni nad Pieśniami. To może, co najatrakcyjniejsze, stanowi tu zaś fakt, że żeby o tym wszystkim mówić, Artysta wycisza cały swój awangardowy i antypoetycki aparat, z pokorą zaszywając się w owczej skórze klasyka; ileż tu dyscypliny w mówieniu o nieobejmowalnym a transcendentnym, a ileż tu dionizyjskości! Jest to aczkolwiek dionizyjskość postawiona przed zwierciadło, stojąca przed zwierciadłem rozszerzającym, a właściwie lustrem lupy, i zaprawdę, nic się nie skryje, bo Kierc potrafi podporządkować kłębiący się żywioł konwencjonalnemu uporządkowaniu, klasycyzm natomiast swym dynamicznym, transgresyjnym, miłosno-religijnym celom... Omnia vincit Amor. W świecie poety wprawdzie Amor będzie Heraklesem, a Herakles będzie Amorem, zwycięstwo podąża tutaj bowiem za wrażliwością, wrażliwość za zwycięstwem. Zwycięstwem słodkim, a także wyjątkowo upojnym, dodajmy. Bez odrobiny triumfalizmu, bez piany, bez pian tromtadractwa.
Karol Samsel
