„Zarzut uprawiania miłości lesbijskiej nie jest hańbiący" – miała powiedzieć w czasie cyklu Zofia Sadowska, bohaterka jednego z najgłośniejszych skandali obyczajowych międzywojennej Warszawy. O „ekscesach" w gabinecie lekarskim na Mazowieckiej 7 powstały setki artykułów, dowcipów, karykatur i piosenek kabaretowych. Brukowce oskarżały Sadowską o organizowanie lesbijskich orgii, uwodzenie pacjentek i przyczynienie się do rozpadu kilku małżeństw, a choćby o doprowadzenie do dwóch zgonów. Czy lesbijka może być lekarką? – to pytanie zadawali sobie sędziowie i członkowie izby lekarskiej.
„Panna doktór Sadowska" – pisali o niej dziennikarze. Pierwsza w Imperium Rosyjskim polska lekarka z doktoratem. Zaangażowana feministka, która poszła do Piłsudskiego upomnieć się o prawa wyborcze dla kobiet. Działaczka społeczna i naukowczyni. Uwielbiana poprzez pacjentów internistka. Niosła pomoc bieżeńcom w czasie pierwszej wojny światowej i poszkodowanym w powstaniu warszawskim. Właścicielka kopalni ropy naftowej i przedsiębiorczyni inwestująca w budowę osiedla. Automobilistka. Zawsze w męskiej marynarce, pod krawatem, w binoklach na nosie. Mówiono, iż nie rozstaje się ze szpicrutą.
Zofia Sadowska poprzez lata walczyła o korzystne imię. Wojciech Szot odtwarza mechanizmy zaszczuwania lekarki poprzez prasę i przywraca jej miejsce w historii.
Panna doktór Sadowska to opowieść o wymazywaniu niewygodnych biografii,przede wszystkim − o odwadze i walce o godność.