Święty Paweł pisał, iż uczeń Chrystusa jest glinianym naczyniem (por. 2 Kor 4,7), którego wyjątkowość kryje się w tym, co ono w sobie gromadzi. W przypadku sakramentu święceń skarbem, który jest zdeponowany w sercu każdego prezbitera, jest powołanie usztywnione mocą Bożej łaski.
Ksiądz Janusz Umerle w swych rozważaniach koncentruje się na codziennym i ergonomicznym rozmiarze życia kapłanów. Czytelnik nie wynajdzie w nich nużących analiz dokumentów czy paragrafów, napotka natomiast na dużo cennych obserwacji i wskazówek związanych.
z zagadnieniem modlitwy, celibatu, relacji z parafianami, rolą teologii i psychologii w posłudze, jak też na refleksje o mistycznym rozmiarze kapłaństwa. Autor prezentuje, że powołanie prezbitera jest w istocie wielowymiarową misją.
Jest jednocześnie długą drogą do odkrycia swojej tożsamości w Chrystusie, w której – jak mówił niegdyś Benedykt XVI – „trzeba zdobyć się na pokorę, żeby nie polegać po prostu na sobie, lecz pracować, z pomocą mężczyzny, w winnicy Pańskiej, oddając Mu się jako kruche «naczynie gliniane»".
