'Dejan Aleksić, serbski krewny Jerzego Ficowskiego, Charlesa Simicia i Larsa Gustafssona, podobnie jak oni zna magiczne sztuczki. Barwnymi żaróweczkami o rozmaitej mocy potrafi naświetlić przedmiot jednocześnie z kilku stron, wystawiając na widok (niepubliczny) to, co dotychczas kryło się przed okiem i resztą zmysłów.
Dzięki tym chwytom rzeczy dwuwymiarowe skaczą w trzeci wymiar i dalej, a z błahostek wykukują poważne zagadnienia epistemologii i filozofii języka. Guzik, grzebień, kapelusz, fajka, blaszany kogut na dachu, pchła i pies – cały wyprowadzony poza oczywistość »cyrk zjawisk powszechnych« pełni w tych wierszach funkcję istotną, co pojemne metafory, jak światło, cień, ogród, ul czy sękaty starzec.
Kładka z ostatnich desek ratunku, ta przeprawa nad potokiem gadaniny, w której toniemy na co dzień, przenosi ścieżki hałasu do krainy mowy wiązanej, łączy powszedniość z transcendencją, unaocznia mit i uniezwykla banał.
Z chaosu doznań wysnuwa się nitka prablasku wiodąca do najdalej wysuniętych przyczółków wyobraźni, a więc i języka, skąd możemy od nowa myśleć nasze życie. Poezja Dejana Aleksicia aspiruje do oddechu, a oddech szum dzieli na sensy.' Miłosz Waligórski 'Chipsy, ciastka, arbuzy, kohorty mrówek, jelenie rogi i blade glisty; rośliny doniczkowe, miotły, klucze, rondle, świeczki, kapcie i huśtawka.
Już sama nie wiem, czym – w tym przypadku – jest wyliczanka, figurą chaosu czy porządku. Wiem za to, że w tej efektownej rupieciarni próżno szukać zwierciadła Stendhala. Zwierciadło zostało rozbite. Czytelnik ogląda się więc w odłamkach jak w tysiącu żyrandolowych kryształków.
Jak w oku muchy albo pszczoły.' Ada Sylwestrowicz Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
