Janusz Korczak tradycyjnie kojarzony jest z Holokaustem i gehenną warszawskiego getta, tymczasem wielkość Korczaka w pierwszej kolejności wyraża się nie tylko w tragicznej drodze śmierci z Umschlagplatzu do Treblinkina dodatek – a może przede wszystkim – w dziele jego życia zawodowego, w którym złączył medycynę z wychowaniem dzieci. Na tym polu dokonał odkryć szczególnych, zdecydowanie przekraczających ramy swego czasu. Dziś Korczak zaliczany jest w poczet największych pedagogów XX wieku: jego miejsce jest wśród takich autorytetów, jak Jean-Jacques Rousseau, John Locke i Johann Heinrich Pestalozzi.
Spuścizna pedagogiczna Korczaka odczytywana jest zwykle w perspektywie renesansu problematyki dziecka i dzieciństwa: powracają elementarne pytania: kim jest dziecko, na czym polega jego rozwój, co oznacza godność dziecka, prawa dziecka i dziecięce obywatelstwo w rodzinie, w środowisku lokalnym, w instytucjach społeczno-edukacyjnych, wreszcie – w społeczeństwie i państwie. Tym kwestiom towarzyszy nieustannie refleksja nad relacjami pomiędzy dziećmi a dorosłymi, opartymi na miłości, wzajemnym szacunku, a także dialogu, wytwarzającym pomost pomiędzy starszym a młodszym pokoleniem. Ostatecznym wnioskiem i finalną skutkiem jest odkrywanie i redefiniowanie uniwersalnych idei i przesłań pedagogicznych, zawartych w dziele Korczaka, adresowanych do różnorodnych grup społecznych, środowisk i kultur.
Korczakowskie narracje pedagogiczne są próbą współczesnego odczytania spuścizny pedagogicznej Janusza Korczaka, przepuszczonej przez pryzmat dzisiejszych wyzwań i wątpliwości, towarzyszących tak badaczom, jak i praktykom. Czytelnik nie znajdzie tu prostych rad, zasad czy powierzchownych uogólnień, od których Korczak zawsze stronił. Jest to książka przedstawiająca pewien model pedagogiki funkcjonalnej,jednocześnie refleksyjnej, opartej na miłości do dziecka, mądrości wychowawczej i ciągłym namyśle nad rozwijającym się dzieckiem i dorosłym, który uczy się dziecka, razem z dzieckiem i od dziecka.
Korczakowskie narracje pedagogiczne łączą wymiar użyteczny i akademicki. Pokazują idee pedagogiczne sporego myśliciela, przedstawiają specyficzny system wychowawczy, dokumentują sukcesy i porażki Korczaka w pracy z dziećmi. Całość wywodu osadzona jest głęboko w kontekście międzywojennej pedagogiki, z jakiej wyrastał i uczył się Korczak, a równocześnie zakorzenia spuściznę Korczaka w dzisiejszej pedagogice humanistycznej – wielowymiarowej, opartej na uniwersalnych wartościach, interpretowanej wedle odmiennych znaczeń i kodów kulturowych.
