Publikacja opisuje dzieje krucjaty połabskiej z 1147 roku - obfite tło epoki, genezę i motywy wyprawy na Słowian, aspekty religijne i polityczne, uczestników, przebieg i skutki. Sławny zakonnik cysterski Bernard z Clairvaux agitował do wyprawy na Słowian. Ogłosił w swoim liście numer 457 Die laude novae militiae pomiędzy innymi to iż ci dostąpią łaski Kościoła, którzy pogańskich Słowian nawrócą albo zgładzą. Panowie sascy uchwycili się skwapliwie idei Bernarda – wśród nich prym wiedli dwaj najzagorzalszy wrogowie Słowiańszczyzny, książę Saksonii Henryk Lew i margrabia Marchii Północnej Albrecht Niedźwiedź z synami. Tym sposobem w 1147 roku doszło do krucjaty połabskiej – wyprawy solidnych armii rycerstwa niemieckiego, duńskiego oraz kontyngentów polskich i czeskich do bezpardonowej agresji na Połabie.
Krucjata zakończyła się, z punktu widzenia krzyżowców, prawie militarnym niepowodzeniem. Pomimo wygrania niektórych potyczek i zajęcia w początkowej fazie krucjaty niektórych słowiańskich grodów. Zarówno wojska Henryka jak i Albrechta doznały licznych porażek, pokaźnych strat i musiały odstąpić bez powodzenia od najważniejszych oblężeń. Jeszcze gorsza katastrofa spotkała armię duńską. Która nie tylko że przegrała sromotnie bitwę lądową pod Dubinem, to dodatkowo straciła większość floty w bitwie morskiej z okrętami Ranów z wyspy Rugii.
