Monumentalna monografia duetu KwieKulik (Zofii Kulik i Przemysława Kwieka), jednego z najważniejszych fenomenów artystycznych polskiej sztuki XX wieku. Książka jest niezwykłym dokumentem ścisłego powiązania sztuki z życiem powszednim i portretem zmagań artystów z rzeczywistością PRL.
Stanowi wynik blisko pięcioletniego procesu opracowywania archiwum KwieKulik - największego prywatnego archiwum gromadzącego materiały dotyczące sztuki awangardowej i kultury wizualnej PRL. Dostarcza niepowtarzalnych tworzyw źródłowych zezwalających poznać nie tylko twórczość jednych z najważniejszych artystów ostatniego półwiecza, ale i zrozumieć jej obszerny społeczno-polityczny kontekst.
Główną część publikacji stanowią materiały wizualne i tekstowe dokumentujące 203 wydarzenia, wyznaczające trajektorię twórczości KwieKulik od końca lat 60. Do końca lat 80. Książka wyekwipowana jest również w teksty źródłowe artystów, a także słowniki: pojęć wykorzystywanych poprzez KwieKulik oraz tych typowych dla opisywanej epoki.
Eseje przygotowane przez współczesnych autorów starają się z kolei wskazać nowe perspektywy interpretacyjne ich dzieła. KwieKulik to duet artystyczny wyprodukowany w latach 1971-1987 poprzez Zofię Kulik (ur.
1947 we Wrocławiu) i Przemysława Kwieka (ur. 1945 w Warszawie). Artyści zaczynali jako studenci Oskara Hansena na warszawskiej Akademii Sztuk błyskotliwych. Od początku lat 70. Nadawali swej sztuce radykalnie polityczny charakter.
Ich zaangażowanie i bezkompromisowa krytyka otaczającej rzeczywistości nie ma równego sobie precedensu w dziejach powojennej środkowoeuropejskiej awangardy. KwieKulik programowo łączyli działalność artystyczną z życiem codziennym.
W latach 70. Byli pionierami procesu zamiany pola sztuki w laboratorium społecznej partycypacji i oddolnego tworzenia grup zdolnych realizować cele niezależne od intencji władzy. Równolegle do tego typu działań piętnowali konformizm, bezideowość, cynizm i hipokryzję, które były podstawowym lepiszczem życia wspólnotowego w PRL.
Należeli do pierwszego pokolenia artystów polskich, którzy na przełomie lat 60. I 70. Odrzucili tradycyjne środki wyrazu i skupili się na performansie,,,działaniach" (określenie artystów) oraz wykorzystaniu mediów i mechanicznej rejestracji i reprodukcji obrazów.
Stanowią nad wyraz ważny punkt odniesienia dla zaangażowanych społeczno-politycznie artystów współczesnych posługujących się w swojej praktyce nowymi mediami.
