Pierwsze całościowe ujęcie obrazu Lwowa w literaturach najróżniejszych narodów, obejmujące całe dwudzieste stulecie, w którym najwyraźniej zaobserwować można sposoby konstruowania polskiej, ukraińskiej, żydowskiej i rosyjskiej narracji lwowskiej, ich wzajemne związki i konflikty. Dopiero na takim tle czytelne stają się dzisiejsze obfity i dyskusje o tożsamości lwowskiej.
Jednym z podstawowych rysów „literatury lwowskiej" jest wielokulturowość miasta, nieodmiennie przywoływana z reguły przez Ukraińców i Polaków jako najwspanialsza z jego cech. Autorka stara się pokazać, z jakich komponentów i jak interpretowanych powstają kuszące bezchmurnością obrazy Lwowa jako idylli oraz co w istocie za nimi stoi. Ten mit bowiem często służy za wygodną zasłonę, kryjącą rzeczywiste historyczne problemy i wielki tożsamościowe oraz bezustanne próby oznaczania i oswajania miasta zgodnie z własną kulturą – i przeciwko cudzej.
