„Trudno być legendą. Wyglądać za każdym razem tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To szczególnie dużo pracy. Nawet jeśli ktoś́ jest młody, to straszna praca".
W latach 1964 i 1966 Marlena Dietrich dwukrotnie odwiedziła Polskę. Ponadsześćdziesięcioletna artystka wciąż robiła wrażenie sceniczną charyzmą, a ówcześni współpracownicy zapamiętali ją jako wymagającą, profesjonalną, do bólu staranną. Nie wszędzie była jednak witana równie entuzjastycznie jak w Polsce – aczkolwiek od zakończenia wojny minęły lata, wielu Niemców uważało ją za zdrajczynię ze względu na otwarty sprzeciw wobec nazizmu. Później wspominała: „Straciłam ojczyznę̨ i język. Nikt, kto tego nie przeżył, nie może wiedzieć, co czuję".
Korzystając z tworzyw skategoryzowanych w przepastnym berlińskim archiwum, Angelika Kuźniak odkrywa mniej znane wątki biografii Dietrich: od kolorowych historii, jak spotkanie artystki ze Zbigniewem Cybulskim, po tematy determinujące jej życie: ciężar sławy, uzależnienie czy trudne relacje rodzinne.
Marlene to niejednoznaczny, intymny zapis późnych lat Dietrich – portret sporej artystki, ale także kobiety kapryśnej, osamotnionej, spragnionej uczucia.
Angelika Kuźniak– biografistka, reporterka. Autorka opowieści biograficzno-reporterskich: Papusza (2013), Stryjeńska. Diabli nadali (2015), Boznańska. Non finito (2018), współautorka – z Eweliną Karpacz-Oboładze – Czarnego Anioła. O Ewie Demarczyk (2014). Trzykrotnie uhonorowana nagrodą Grand Press, kilkakrotnie nominowana do Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej. Laureatka Nagrody im. Barbary Łopieńskiej i Ogólnopolskiego Konkursu Reportażystów „Melchiory 2014". Za książkę Stryjeńska nominowana do Nagrody Literackiej „Nike".
