Donald Richie mieszkał w Tokio przez kilkadziesiąt lat, jednak pokaźnie bardziej od dynamicznie rozwijającej się stolicy fascynowała go tradycyjna Japonia, ta orientalna, prowincjonalna, antyzachodnia, kierująca się dawnymi wartościami.
Takie miejsce, w którym czas biegnie wolniej, ludzie wstają ze słońcem, a ulice pustoszeją o zmroku, znalazł na wysepkach Morza Wewnętrznego. Odwiedził je w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Z uznanieem pisał potem o życiu ich mieszkańców, jedzeniu, kulturze – i miłości.
Obiektami jego zmysłowej fascynacji były nie tylko solidne osoby płci obojga, lecz japońska cielesność jako taka. Japonię, która stała się jego drugą ojczyzną, nazywa swoją kochanką. „Morze Wewnętrzne" to błyskotliwy portret miejsca, którego już nie ma.
„Nikt spośród zachodnich autorów nie zna Japonii tak jak Richie. Spektakularna książka." „Oriental Economist" „„Morze Wewnętrzne" zasługuje na specjalne miejsce wśród wciąż nielicznych książek o Japonii." „Times Literary Supplement" „Talent Richiego jest zdumiewający; ta książka olśniewa ładnością, przybliża postaci japońskich rybaków, handlarzy, mnichów i melancholijnych nastolatków, a przede wszystkim doskonale zestawia tak odmienne kultury – Zachodu i Japonii." „San Francisco bronicle" „Elegia o Japonii napisana z ogromnym szacunkiem." „London Review of Books" „„Morze Wewnętrzne" to jednocześnie poetycka medytacja, jak i wciągająca opowieść podróżnicza." „The Japan Times"
