„Pierwszy tom monografii Nauka chodzenia. Teksty programowe późnej awangardy otwiera przed czytelnikiem przestrzeń badawczej refleksji nad polską neoawangardą literacką, zagospodarowując obszar - co może się wydać nieoczywiste - nieuporządkowany, domagający się opisu i umiejscowienia na mapie powojennych ruchów awangardowych.
To książka bardzo konieczna i zarazem uświadamiająca, jak niedużo dotąd napisano na temat awangardowe zorientowanej twórczości poetyckiej lat 60. I 70. Ubiegłego wieku, o której opowieść była dotychczas rozproszona albo wtłoczona między narracje o powracającej po socrealizmie linii Przybosia, poezji lingwistycznej drugiej połowy lat 50.
czy inicjującej swą działalność dekadę później Nowej Fali". Fragment recenzji prof. Dr hab. Joanny Grądziel-Wójcik „Bohaterami książki są Adam Ważyk, Tadeusz Rożewicz, Witold Wirpsza, Tymoteusz Karpowicz, Krystyna Miłobędzka, a także Stanisław Dróżdż - twórcy, którzy w stanowczy sposób wpłynęli na kształt nowoczesnej i ponowoczesnej (także najnowszej) liryki polskiej.
Tytułowa »nauka chodzenia« rozumiana jest w sensie metaforycznym i zwraca uwagę na takie kategorie badawcze, jak miasto, biografia, ciało czy powszedniość - to właśnie one stanowią osnowę, wokół której zbudowane są poszczególne teksty składające się na tę nadzwyczaj niebanalną pracę.
niewątpliwie stanie się ona jednym z ważniejszych opracowań na temat polskiej poezji neoawangardowej, publikacją, do której będzie musiał sięgnąć każdy, kto zechce w przyszłości zajmować się podobną problematyką".
Fragment recenzji prof. Dr. Hab. Adama Dziadka Czy literacka neoawangarda istnieje? Czy jest realne mówienie o neoawangardzie w literaturze, skoro pojęcie to jest związane z interdyscyplinarnością i odrzuceniem zinstytucjonalizowanej formy sztuki? Z naszego punktu widzenia wyraźne jest to, iż wszyscy bohaterowie Nauki chodzenia swoje najważniejsze wypowiedzi powiązane z powojenną poezją awangardową ogłaszali w.
czasach tak ważnych dla światowej awangardy. Autorów wytwarzających najciekawsze z nich nazwałam „późnymi awangardzistami", posiadając na myśli równocześnie ich „niewczesność" wobec ruchów światowej kontrkultury, jak i „późny" powrót ich głosów jako zasadniczych dla naszej kultury na przełomie XX i XXI wieku.
Fragment wstępu Joanny Orskiej Awangarda w pierwszych dekadach XX wieku światopoglądowo i estetycznie ścierała się z kulturową tożsamością i sztuką mieszczaństwa, które jako klasa kształtowało nawyki kulturalne, kreowało popyt na dzieła artystyczne, formujeło własne sposoby ich odbioru i wartościowania.
Neoawangarda środkowego PRL nie miała tak wyrazistego partnera czy przeciwnika. Porzuciła również niektóre modernizacyjne i rewolucyjne założenia swojej poprzedniczki, awangardy początku stulecia. Na co dzień stykała się jednak z doświadczeniem umasowionej nowoczesności w życiu społecznym i kulturze, funkcjonowała w przestrzeni miejskiej, odnosiła się do jej cechy i symboli, kreujeła koncepcję kultury i projektowała komunikację artystyczną zwykle dla mieszkańców miasta.
Fragment wstępu Wojciecha Browarnego Tytuł Nauka chodzenia Tom 1 Autor Opracowanie Zbiorowe Wydawnictwo Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego EAN 9788323344605 ISBN 9788323344605 Kategoria Literatura\Literaturoznawstwo ilość stron 354 Rok wydania 2018 Oprawa Miękka
