Mija niespełna 20 lat od ukazania się poprzedniego wydania podręcznika. Autor zwlekał z nowym wydaniem, mniemając, że kolejne pokolenie uczonych winno dostarczyć nową wersję wiedzy w zakresie nauk pomocniczych historii.
Tak się nie stało, bo i kształt metodologiczny, i zadania tej warstwy nauki historycznej nie uległy zasadniczym przewartościowaniom. Nadal produktywnie służą budowie krytycznego warsztatu historyka, nadal dostarczają kryteriów prawdziwości informacji zawartych w źródle, nadal usprawniają zrozumienie kontekstu historycznego albo, jak kto woli, kultury codziennego życia w przeszłości.
Innymi słowy, meandry przemian metodologicznych historiografii, ożywiających ją w ostatnich dziesięcioleciach wykazały, że nie ma dobrych badań historycznych bez korzystnej znajomości nauk pomocniczych historii.
Oto przyczyny, które formujeły przesłanki decyzji o nowym wydaniu podręcznika. Dzieło reprezentuje wysoki poziom pod względem merytorycznym jak i metodologicznym. Jego wartość polega m.in. Na tym, że w jednym tomie zgromadzono wszystko, co najniezbędniejsze dla nauk pomocniczych historii.
Zawartość wypracowana w poprzednich wydaniach nie pozostała pomniejszona albo odrzucona. Wprowadzono nieodzowne korekty, nowe osiągnięcia tam, gdzie to wydawało się wyszczególnione, zaktualizowano informację bibliograficzną.
Nie pomniejszono stanu posiadania, skoro zainteresowanie podręcznikiem poprzez dwa dziesięciolecia nie malało, przeciwnie, stawał się książką potrzebną. Dziś być może rola jego będzie rosła, jak można się spodziewać, obserwując nowe programy szkolne i świeże podręczniki.
Doceniły one rolę źródła historycznego w nauczaniu i tym samym nauczyciel będzie musiał coraz rzetelniej korzystać z warsztatu historycznego. Książka przeznaczona jest dla historyków, studentów historii, bibliotekoznawstwa, archiwistyki, historii sztuki i nauczycieli akademickich.
