Dezső István Izabella Kosztolányi (1885, Szabadka, teraz Subotica w Serbii – 1936, Budapeszt) to jeden z najwybitniejszych twórców literatury węgierskiej, znany równocześnie w ojczyźnie, jak i za granicą, nie w takim jednak stopniu, na jaki żeby zasługiwał.
Dorobek Kosztolányiego obejmuje wszak mistrzowską poezję liryczną, wyśmienitą prozę powieściową, genialną nowelistykę, ogrom publicystyki i rozprawy z zakresu językoznawstwa. Kosztolányi byłszanowanym tłumaczem: przełożył między innymi Romea i Julię, Opowieść zimową Szekspira, Alicję w krainie czarów Carrolla, Portret Doriana Graya Wilde’a, tłumaczył poezję Kiplinga, Rilkego i Paula Valéry, prozę Balzaca i Maupassanta, utwory dramatyczne Calderona i Moliera, wydał w dodatku kilka znacznych antologii współczesnych sobie poetów zagranicznych.
Proza i poezja Kosztolányiego doczekały się przekładów na niemało języków, w tym jeszcze na język polski, ale tak się składa, iż z czterech znacznych powieści, które napisał w latach dwudziestych XX wieku, w tzw.
okresie epickim, wydano u nas tylko trzy: Nero, krwawego poetę (pierwsze węgierskie wydanie: 1922 rok; pierwsze polskie wydanie: 1928), Ptaszynę (1924;1962) i Grzech słodkiej Anny (1926;1931), nie ukazała się natomiast ta, którą wielu węgierskich krytyków uznaje za najkorzystniejszą powieść w dorobku pisarza: Złoty latawiec (1925), a zatem pozycja wręcz potrzebna dla pełnej oceny dokonań prozatorskich Kosztolányiego.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
