Pisma polityczne to zbiór szkiców Karola Ludwika Konińskiego z lat 1923-1939. Tom ten skusi zapewne wielu czytelników do próby odpowiedzi na pytanie o miejsce pisarza na politycznej, a także ideowej mapie II Rzeczypospolitej.
Nie będzie to zadanie przystępne, gdyż jako myśliciel polityczny był Koniński zjawiskiem oryginalnym, osobnym, trudnym go jednoznacznego sklasyfikowania. Trudnoskrupulatnie oddzielić w pisarstwie Konińskiego „polityczne" od „literackiego" czy „filozoficznego", zwłaszcza że w polityce interesowały go raczej problemy niż ludzie, idee i sprawy a nie doraźne przetasowania i skandale.
Nie był klasycznym dziennikarzem politycznym, komentującym bieżące wydarzenia albo analizującym partyjne wielki. Łatwiej go za to określić mianem politycznego myśliciela, a nawet moralisty. Koniński lubił zastanawiać się nad kwestiami fundamentalnymi, takimi jak nacjonalizm, władza, wojna, pacyfizm, komunizm, antysemityzm, rola elit politycznych, albo zasadność odwoływania się do przemocy i przymusu w polityce.
O wszystkim tym pisał nie z akademickiego dystansu, lecz w wyraźnym związku z konkretem, z sytuacją aktualną, ze współczesną mu Polską. Często zresztą pretekstem do rozważań w istocie swej politycznych była dlań notatka prasowa, anegdota albo… literatura, na przykład felietonistyka Boya, publicystka Nowaczyńskiego, czy Przedwiośnie Żeromskiego.
w efekcie powstawały tak rewelacyjne, wciąż aktualne szkice jak Struktura i symbol narodu, Dialektyka nacjonalizmu czy Cesarstwo polskie.
