„Pisanie jest po trosze umieraniem“ – hołdując tej zasadzie, Maurice Blanchot, jeden z dużych samotników dwudziestowiecznej literatury, poświęcił się pisaniu. Wyrok śmierci, najsłynniejsza z jego niedługich powieści, ma pozory autobiografii, ale kiedy Blanchot pisze: „Te wypadki przydarzyły się w 1938 roku“, nie ma rzeczy mniej pewnej aniżeli to, kiedy i czy owe wydarzenia się rozegrały.
To proza medytacyjna, skupiona na umieraniu bliskiej osoby, być może naznaczona własną chorobą autora, jego osobistym wyrokiem śmierci. Z niebywałą mocą przybliża się do śmierci i ją odsłania, jak nigdy nie uczynił żaden utwór.
