W latach osiemdziesiątych XX w. Na Antypodach osiedliło się co najmniej 25 tys. Polaków, z których ponad połowa posiadała status uchodźcy. Mimo znacznej odległości od Polski Australia znalazła się w czołówce krajów docelowych polskiej migracji w tej dekadzie.
najistotniej stanowcze inicjatywy publiczne, związane z bieżącymi wydarzeniami w PRL, podjęli jednak przedstawiciele polskiej diaspory wywodzący się z wcześniejszych fal migracyjnych. Temat solidarnościowej działalności rozwijanej na Antypodach wymaga opisania jej kontekstu politycznego, uwzględniającego m.in.
stosunki dyplomatyczne między PRL a Australią czy politykę migracyjną obu państw. Napływ niespotykanej od wojny fali migrantów z Polski zmusza do sięgnięcia po statystyki, jak dodatkowo po teorie migracyjne.
Bez nich trudno byłoby określić mentalność nowych migrantów - a przecież procesy akulturacyjne wywierały ogromny wpływ na zaangażowanie publiczne. Pierwszoplanowa pozycja tradycyjnych środowisk polonijnych prowadzi z kolei do pytań o interakcje pokoleniowe i społeczne i o charakterystykę polskiej diaspory w Australii.
Dopiero to daje podstawę do analizowania poszczególnych inicjatyw, a także form działania. Na takim rozumowaniu została zbudowana struktura książki. Niezależnie od unikalnych cech Polonii australijskiej i ona podlegała znacznemu, uniwersalnemu zjawisku: solidarnościową działalność podejmowała jedynie niewielka część polskiej diaspory - zarówno tej wywodzącej się jeszcze z emigracji powojennej, jak i tej z lat osiemdziesiątych.
Publikacja w ramach centralnego projektu badawczego IPN,,Polska emigracja polityczna 1939-1990. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
