Treścią niniejszej publikacji objęto propedeutycznie problemy ochrony, adaptacji i modernizacji zabytków architektury, których znajomość jest – zdaniem autora – niezbędna dla architektów przy projektowaniu w środowisku kulturowym, w partnerskim dialogu z konserwatorami zabytków, historykami sztuki, mykologami, konstruktorami i w zależności od potrzeb – innych branż.
Praca podzielona jest na cztery części: Część I: Ewolucja koncepcji ochrony zabytków w teorii i praktyce – obejmuje zarys zmieniających się z upływem czasu koncepcji ochrony i uwarunkowań kulturowych, społecznych i gospodarczo-politycznych tych zmian, które znalazły swoje odzwierciedlenie w międzynarodowych i krajowych dokumentach doktrynalnych.
Część II: Dziedzictwo architektoniczne, cechy i wartości zabytków – zawiera: definicje dziedzictwa, zabytku i dóbr kultury współczesnej, warianty badań i źródeł wiedzy o zabytkach i opis cech obiektu niezbędnych do uznania go za zabytek i danych ilustrujących stan obiektu.
Przedstawione są typy wartości zabytkowych, ich atrybutów i nośników i metoda wartościowania adresowana do warsztatu projektowego architekta. Przedmiotem części III: innowacyjnanie z zabytkami są cele i rodzaje ingerencji w zabytkowe struktury, ich interpretacje i definicje oraz ilustracje ingerencji: konserwacji, restauracji, restauracji w skali brył (uzupełnień parahistorycznych) i uzupełnień ahistorycznych zabytków (w tym – rozbudów) na przykładach polskich i zagranicznych.
Przykłady obiektów ilustrowane są w części „językiem architektonicznym" – rysunkami, co pozwala na graficzne uczytelnienie ich wyraźnych cech. Ważnym problemem innowacyjnania z zabytkami jest pogodzenie ochrony ich kulturowych wartości z dostępem osób niepełnosprawnych.
Część IV poświęcono zarządzaniu zasobami architektonicznego dziedzictwa na zróżnicowanych poziomach decyzyjnych. Wobec wielu złożonych uwarunkowań pozakonserwatorskich sposób zarządzania współdecyduje o wydajności opieki i ochrony zabytków.
