"Nowa książka Marty Bucholc to socjologiczna monografia dotycząca jednego z najmocniej znanych socjologów XX wieku – Norberta Eliasa (1897–1990), twórcy socjologii procesów społecznych i socjologii figuracyjnej. Obecnie od kilku lat można zaobserwować w socjologii renesans zainteresowania twórczością Eliasa, który w przekrojowy sposób analizował przemiany obyczajów, emocji i zachowań, wysuwając tezę o przejściu od kontroli zewnętrznej do samokontroli. Pasjonujące miniaturki socjologiczne łączył on z historycznym długim trwaniem, przenikliwość badawczą z erudycją, opisy smarkania z poezją, pokazując, jak śladowe szczegóły życia codziennego mają tak naprawdę wielki społeczny i historyczny wymiar.
„Miłośnik antyku i klasycznej niemieckiej poezji, piszący o spluwaniu, defekacji i smarkaniu przy stole. Stateczny mieszczanin ukształtowany poprzez kulturę międzywojennych Niemiec, który swoje miejsce na ziemi znalazł w kosmopolitycznym tyglu amsterdamskim. Emeryt, którego sława dosięgła dopiero po wielu latach, a który zdołał jednak zebrać owoce sukcesu za życia, nie zaś w formie pośmiertnych laurów. Uczony przekonany, iż tylko w poezji można wypowiedzieć to, co naprawdę ważne. Żyd, który na wygnaniu z nazistowskich Niemiec pisał o głębokiej duchowości kultury niemieckiej. Autor dzieła traktującego o rozwoju cywilizacji, które wydano w roku wybuchu barbarzyńskiej wojny. Człowiek słowa, skazany na życie w obcym języku. Dziewięćdziesięciolatek niepogodzony ze śmiercią rodziców. Starzec, wzorem starożytnych mędrców dyktujący na łożu śmierci swoje myśli uczniom, których twarze przesłaniał mu mrok. Dużo ról pomieściło długie życie Norberta Eliasa, ogromny nagromadził się w nim potencjał narracyjny. Nic dziwnego,zadowala się sławą największego skandalisty wśród dwudziestowiecznych socjologów”.
[z tekstu]"
„Miłośnik antyku i klasycznej niemieckiej poezji, piszący o spluwaniu, defekacji i smarkaniu przy stole. Stateczny mieszczanin ukształtowany poprzez kulturę międzywojennych Niemiec, który swoje miejsce na ziemi znalazł w kosmopolitycznym tyglu amsterdamskim. Emeryt, którego sława dosięgła dopiero po wielu latach, a który zdołał jednak zebrać owoce sukcesu za życia, nie zaś w formie pośmiertnych laurów. Uczony przekonany, iż tylko w poezji można wypowiedzieć to, co naprawdę ważne. Żyd, który na wygnaniu z nazistowskich Niemiec pisał o głębokiej duchowości kultury niemieckiej. Autor dzieła traktującego o rozwoju cywilizacji, które wydano w roku wybuchu barbarzyńskiej wojny. Człowiek słowa, skazany na życie w obcym języku. Dziewięćdziesięciolatek niepogodzony ze śmiercią rodziców. Starzec, wzorem starożytnych mędrców dyktujący na łożu śmierci swoje myśli uczniom, których twarze przesłaniał mu mrok. Dużo ról pomieściło długie życie Norberta Eliasa, ogromny nagromadził się w nim potencjał narracyjny. Nic dziwnego,zadowala się sławą największego skandalisty wśród dwudziestowiecznych socjologów”.
[z tekstu]"
