Wspomnienia Walentina Płatonowicza Zubowa, twórcy Instytutu Historii Sztuk, jednej z najważniejszych placówek naukowych i kulturalnych w przed- i porewolucyjnym Petersburgu, napisane już na emigracji (autor opuścił ZSRR w 1925 roku), zostały po raz pierwszy opublikowane w 1968 r.
w Monachium. Postać Zubowa, podobnie jak sam wytworzony przez niego od podstaw i poprzez niego finansowany Instytut z siedzibą w jego rodzinnym pałacu przy Soborze Isaakijewskim, gdzie zawiera się do dziś, kontynuując nadzwyczajne tradycje z lat 19121930, jest w Polsce - w przeciwieństwie do humanistyki zachodnioeuropejskiej i atlantyckiej w pełni nieznana.
Z ogromnym poczuciem humoru i talentem literackim Zubow prezentuje dzieje powstania i obrony niezawisłości Instytutu, kreśląc przy okazji barwne portrety głównych działaczy politycznych (Kierienskiego, Łunaczarskiego) i elity artystycznej (Gumilowa, Achmatowej, Meyerholda) oraz wybitnych uczonych (barona Wrangla, rosyjskich formalistów).
Wspomnienia przedstawiają ludyczną, karnawałową (wręcz kabaretową) stronę historii, są wolne od martyrologii i nekrografii cechującej liczne pamiętniki rosyjskie z tych lat. Poprzestają na opowieści o lokalnej mikrohistorii, ale odwołują się do historiozofii szekspirowskiego teatru świata, której patos pozostaje ukryty pod groteskowymi anegdotami.
Tekst książki uzupełnia wstęp Tatiany D. Ismagułowej, m. In. Badaczki biografii i dokonań założyciela Instytutu oraz pracownika naukowego Instytutu i liczne fotografie z archiwum rodzinnego grafów Zubowych.
