N ajbardziej osobiste dzieło Fiodora Dostojewskiego.
W 1849 roku, za przynależność do Koła Pietraszewskiego, Dostojewski został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. W ostatniej chwili car zamienił wyrok na więzienie połączone z ciężkimi robotami. Pisarz przebywał na katordze cztery lata, a doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu przedstawić w powieści obraz życia w syberyjskim więzieniu.
Swoje wspomnienia Dostojewski wkłada w usta szlachcica skazanego za zabójstwo żony na dziesięć lat ciężkich robót. Opisuje zwyczaje panujące na katordze, relacje pomiędzy współwięźniami, ich historie, zachowania, postawy i charaktery, prezentuje zróżnicowane fragmenty katorżniczego życia (pobyty w szpitalu, handel wódką, święta, kary cielesne, zachowanie przełożonych, roboty) i mnóstwo sylwetek skazańców. Są pośród nich ludzie dobrzy, wartościowi, z którymi nawiązuje przyjaźnie. Jednak większość katorżników to ludzie ponurzy, dumni, ambitni, zawistni, źli i złośliwi. Awantury, kradzieże i bójki są na porządku dziennym, atmosfera moralna panująca w barakach jest skomplikowana do zniesienia. Większość skazańców pochodzi ze stanu chłopskiego, do byłego „mężczyzny” odnoszą się niekiedy z nienawiścią, Aleksandrowi Pietrowiczowi, jako byłemu szlachcicowi, jest na katordze wyjątkowo ciężko, wrogość większości współwięźniów i samotność – to uczucia szczególnie doskwierające mu w trakcie pierwszych miesięcy pobytu w więzieniu.
gratisowy fragment:
Posłuchaj UWAGA!!! artykuł CYFROWY! - Wysyłany po zakupie bezpośrednio na maila.
