Nie ulega wątpliwości, że Bach był geniuszem. Lecz, jakby tego było niedużo, przekazał on muzyczne uzdolnienia także swoim czterem synom, dzięki którym także oni, gdy dorośli, stali się ważnymi kompozytorami.
Jest to przykład unikatowy w całej historii muzyki, tym bardziej niezwykły, że każdy z synów Bacha rozwinął własną osobowość artystyczną i, choć wszyscy mnóstwo zawdzięczali naukom ojca, na płaszczyźnie stylistycznej prędzej czy później wyzwolili się spod jego przemożnego wpływu.Losy życia i działalności muzycznej tych czterech jednostkowości o nad wyraz przeróżnych temperamentach biegły odmiennymi ścieżkami, które przecinały się tylko przy rzadkich okazjach.Najstarszy z braci, Wilhelm Friedemann (Bach drezdeński), znakomity organista o niestałym i kapryśnym usposobieniu, który zmarł w biedzie, był przeciwieństwem młodszego o cztery lata Carla Philipa Emmanuela (Bacha berlińskiego), który w swych czasach był nad wyraz znany, przyjaźnił się z pisarzami i filozofami, a Haydn i Beethoven podziwiali go jako nowatora w sztuce gry na instrumentach klawiszowych.Dwaj kolejni bracia, pochodzący z drugiego małżeństwa ojca, byli dużo młodsi, ale podobnie jak tamci wytwarzali parę o przeciwstawnych charakterach: Johann Christoph Friedrich (Bach bückeburski), wiodący spokojne i ustabilizowane życie kompozytor licznych dzieł z przełomu baroku i klasycyzmu, ma mało wspólnego z młodszym Johannem Christianem (Bachem londyńskim), światowcem i podróżnikiem, stwarzającym w stylu galant, który jako jedyny z całej czwórki komponował opery, bardzo uznane przez Mozarta.
Synowie Bacha, którzy niesłusznie popadli w zapomnienie w miarę jak rosła sława ich ojca, a Haydn, Mozart i Beethoven wyrastali na niekwestionowane autorytety, znów zaczynają cieszyć się coraz większym zainteresowaniem.
Książka ta, pierwsza w pełni im poświęcona, opowiada o ich karierze, twórczości i otoczeniu.Tematem książki Marca Vignala ""Synowie Bacha"" jest pokolenie kompozytorów, synów sporego lipskiego kantora: Wilhelma Friedemanna, Carla Philippa Emanuela, Johanna Christopha Friedricha i Johanna Christiana.
Francuski badacz przybliża nam sylwetki kompozytorów, którzy, działając w epoce przejściowej, wywarli niebagatelny wpływ nie tylko na rozwój nowych, bardziej uczuciowych prądów muzycznych – stylu galant czy Empfinsamer Stil, ale także byli inspiracją dla czołowych kompozytorów klasycyzmu takich, jak Mozart i Haydn.
Książka szczególnie plastycznie demonstruje biografie wszelkich czterech kompozytorów na tle epoki, naświetla ich drogę muzyczną, omawia twórczość, poszukuje różnic i cech wspólnych. Autor cytuje dużo oryginalnych dokumentów, malując dodatkowo portrety niektórych postaci współczesnych Bachom – niekoniecznie muzyków – będących z czwórką bohaterów w ścisłym kontakcie, jak: Fryderyk ii, Lessing, Herder czy Burney, eksploruje dodatkowo życie muzyczne i intelektualne miast, w których przebywali (Drezno, Berlin, Hamburg, Londyn
