Książka składa się z piętnastu rozdziałów, w których Autorka zastanawia się, w jaki sposób ludzki mózg wykorzystuje pomyłki w procesie uczenia się muzyki,stwarzając audiacyjne wzory, rozwinąć stosowne umiejętności.
Zwrócono uwagę,pokaźnie ważniejsze od gromadzenia jak największego zasobu danych jest to, by o niektórych kwestiach zapominać albo w całości usuwać je ze świadomości. Wszystko to, co ma być na dłużej zapamiętane, jest najpierw wewnętrznie rozpoznawane, a po chwili identyfikowane przez łączenie z zewnętrznym znaczeniem.
Podstawowym kryterium selekcji jest nowość i odmienność muzycznych komunikatów. Mózg skupia się na ogólnych regułach, więc każde nieutrwalone brzmienie może być łatwo wymienione na inne wrażenie, wpływając na efekty uczenia się.
skutecznie funkcjonujący umysł zachowuje w pamięci wzorce, a nie detale, które zaciemniają obraz. Audiowanie oznacza mentalne analizowanie motywów i w zależności od tego, jak przebiega aktywność, mózg może z nich świadomie korzystać.
W nadmiarze danych nie zwracamy uwagi na ich treść i nie jesteśmy w stanie brzmień rejestrować. Neuronalny system przetwarzania dźwięków może osiągnąć świetną sprawność, bo jest rozciągliwy, nie potrzebuje zewnętrznej kontroli idostosowuje się do różnorodnych warunków.
