W książce zawarto spory materiał wskazujący na możliwość takiego zaprojektowania mieszanki betonowej jako materiału wyjściowego do wykonania betonów, których atrybuty można kształtować już na etapie uzyskania danych o ich przeznaczeniu i warunkach w jakich mogą być eksploatowane.
Autor skonstruował matematyczny model kształtowania struktury betonu w powiązaniu z jego późniejszymi właściwościami eksploatacyjnymi, bazując na doświadczalnych cechach , a także wielkości ich udziału w mieszance betonowej. Jest to kompleksowe ujęcie problemu, istotnie bardziej rygorystyczne w stosunku do innych teorii i publikacji o tożsamej i pokrewnej tematyce.
Na podstawie zbudowanego modelu udowodniono, iż wzrost wytrzymałości betonu osiągalny jest do uzyskania w wyniku zastosowania wyższej aktywności cementu w mieszance betonowej, przy niezmienionej aktywności spoiwa. Z przekazanego modelu wynika, iż betony o jednakowej wytrzymałości, lecz niższym stosunku wodno-cementowym są zdecydowanie szczelniejsze, dlatego wykazują mniejszy skurcz i są bardziej niepodatne na wpływ zadziornych czynników atmosferycznych.
Zbudowany model opisu wytrzymałości betonu uzasadnia potrzebę zastosowania metody projektowania składu mieszanki, w której w obszerniejszym stopniu uwzględnione zostaną doświadczalnie wskazane właściwości jakościowe składników. Pozwala to na stworzenie realnych możliwości racjonalnego użycia materiałów w projektowaniu betonów o z góry określonych cechach wytrzymałościowych i trwałości.
Monografia asygnowana jest dla inżynierów z zakresu konstrukcji betonowych, technologów betonu, studentów I i II stopnia studiów dziennych i zaocznych, a zwłaszcza słuchaczy III stopnia studiów doktoranckich kierunku budownictwo i pracowników naukowych uczelni jak na dodatek instytutów badawczych.
Autor skonstruował matematyczny model kształtowania struktury betonu w powiązaniu z jego późniejszymi właściwościami eksploatacyjnymi, bazując na doświadczalnych cechach , a także wielkości ich udziału w mieszance betonowej. Jest to kompleksowe ujęcie problemu, istotnie bardziej rygorystyczne w stosunku do innych teorii i publikacji o tożsamej i pokrewnej tematyce.
Na podstawie zbudowanego modelu udowodniono, iż wzrost wytrzymałości betonu osiągalny jest do uzyskania w wyniku zastosowania wyższej aktywności cementu w mieszance betonowej, przy niezmienionej aktywności spoiwa. Z przekazanego modelu wynika, iż betony o jednakowej wytrzymałości, lecz niższym stosunku wodno-cementowym są zdecydowanie szczelniejsze, dlatego wykazują mniejszy skurcz i są bardziej niepodatne na wpływ zadziornych czynników atmosferycznych.
Zbudowany model opisu wytrzymałości betonu uzasadnia potrzebę zastosowania metody projektowania składu mieszanki, w której w obszerniejszym stopniu uwzględnione zostaną doświadczalnie wskazane właściwości jakościowe składników. Pozwala to na stworzenie realnych możliwości racjonalnego użycia materiałów w projektowaniu betonów o z góry określonych cechach wytrzymałościowych i trwałości.
Monografia asygnowana jest dla inżynierów z zakresu konstrukcji betonowych, technologów betonu, studentów I i II stopnia studiów dziennych i zaocznych, a zwłaszcza słuchaczy III stopnia studiów doktoranckich kierunku budownictwo i pracowników naukowych uczelni jak na dodatek instytutów badawczych.
