W rozprawie przedstawiono wybrane zagadnienia kształtowania formy i funkcji domu prywatnego ze szczególnym uwzględnieniem relacji z człowiekiem pojmowanym jako jednostka o złożonej i bogatej osobowości. Projektowane w ten sposób domy stanowią rozwiązanie alternatywne wobec schematycznych i standardowych budynków, które dominują we współczesnym środowisku zamieszkiwania. Jako materiał badawczy wybrano obiekty z lat 1993-2012, które zostały zrealizowane z zasady w Europie, ale sięgnięto dodatkowo do przykładów amerykańskich i azjatyckich. Uwagę skupiono na określeniu i analizie widocznych zmian i przewartościowań, jakie dokonują się w sferze habitatu współczesnego człowieka.
Ze względu na specyfikę tematu materiałem wyjściowym była podzielona na cztery etapy historia rozwoju domu prywatnego od znacznego domu przeciętniewiecznego po realizacje z lat 80. XX w. Na tej podstawie określono początki i ewolucję tych cech domu, które zostały szanowane za niezbywalne.
Następne części pracy zawierają autorskie analizy przekształceń i modyfikacji cech uznawanych dotychczas za typowe dla domu prywatnego; zmiany te wywołują wyraźne przeobrażenia relacji między domem a miejscem, tradycją (kodowaniem domu), przestrzenią publiczną, trwałością i stabilnością, a także funkcją mieszkalną. Interpretacja tych zjawisk, pobocznych wobec głównego nurtu, jest ukierunkowana na ukazanie wpływu dwóch przeróżnych osobowości twórczych – architekta i mieszkańca – na formę i funkcję domu, a ponadto ma na celu próbę określenia, jaka jest architektura współczesnego domu, jeśli pominie się schematy oparte na utrwalonych stereotypach i powierzchownym wykorzystaniu wybranych idei.
W podsumowaniu zawarto autorskie wnioski na temat kierunków rozwoju domu jako nieprzeciętnego, precyzyjnego „instrumentu" architektonicznego, służącego zaspokajaniu złożonych i zmiennych potrzeb mieszkańców, a tym samym wytwarzającego odpowiadającą im bogatą przestrzeń egzystencjalną. Przestrzeń ta nie ma wyłącznie prywatnego wymiaru,dodatkowo wchodzi w relacje ze sferą publiczną, stając się czasem jej istotnym uzupełnieniem i powiększeniem. Może także umożliwić publiczną i prywatną współodpowiedzialność za MIEJSCE.
Ze względu na specyfikę tematu materiałem wyjściowym była podzielona na cztery etapy historia rozwoju domu prywatnego od znacznego domu przeciętniewiecznego po realizacje z lat 80. XX w. Na tej podstawie określono początki i ewolucję tych cech domu, które zostały szanowane za niezbywalne.
Następne części pracy zawierają autorskie analizy przekształceń i modyfikacji cech uznawanych dotychczas za typowe dla domu prywatnego; zmiany te wywołują wyraźne przeobrażenia relacji między domem a miejscem, tradycją (kodowaniem domu), przestrzenią publiczną, trwałością i stabilnością, a także funkcją mieszkalną. Interpretacja tych zjawisk, pobocznych wobec głównego nurtu, jest ukierunkowana na ukazanie wpływu dwóch przeróżnych osobowości twórczych – architekta i mieszkańca – na formę i funkcję domu, a ponadto ma na celu próbę określenia, jaka jest architektura współczesnego domu, jeśli pominie się schematy oparte na utrwalonych stereotypach i powierzchownym wykorzystaniu wybranych idei.
W podsumowaniu zawarto autorskie wnioski na temat kierunków rozwoju domu jako nieprzeciętnego, precyzyjnego „instrumentu" architektonicznego, służącego zaspokajaniu złożonych i zmiennych potrzeb mieszkańców, a tym samym wytwarzającego odpowiadającą im bogatą przestrzeń egzystencjalną. Przestrzeń ta nie ma wyłącznie prywatnego wymiaru,dodatkowo wchodzi w relacje ze sferą publiczną, stając się czasem jej istotnym uzupełnieniem i powiększeniem. Może także umożliwić publiczną i prywatną współodpowiedzialność za MIEJSCE.
