Autor podejmuje jedno z ważniejszych zagadnień współczesnego systemu politycznego jakim jest tzw. Współdecydowanie. Rozpatruje kluczowe generalia i ważne szczegóły związane z problematyką deliberacyjnego współdecydowania i wielopasmowego zarządzania publicznego.
Odnosi je do wdrażania pasm polityki publicznej związanych z potężnymi krajowymi sektorami, a pomocniczo pojawią się nawiązania do polityki wobec nauki i szkolnictwa wyższego. Zaletą pracy jest jednak nie tylko podjęcie samego tematu współdecydowania, co typowo zaproponowanie, niejako przy okazji, nowej metodologicznej płaszczyzny analizowania demokracji i w ogóle polityki.
Autor wychodzi bowiem z założenia, że kryzys demokracji jest kryzysem nie tylko samej formy, ile jeszcze naukowej dyskusji o niej. Jest w związku z tym, w takim samym stopniu, kryzysem nauk politycznych, które okazały się bezradne w obliczu nowych wyzwań.
Autor postrzega deliberację jako metodę działania w polityce, ale też jako metodologiczne narzędzie analizy polityki.
