świeże, zaktualizowane wydanie wprowadzenia do chemii supramolekularnej, uwzględniające najważniejsze dla tej dziedziny grupy związków stwarzających kompleksy inkluzyjne (etery koronowe, kaliksareny, sferandy, karcerandy, cyklodekstryny, fullereny, nanorurki, dendrymery, cyklofany), a także agregaty molekularne (membrany lipidowe, micele, ciekłe kryształy, maszyny molekularne), samoorganizujące się makrocząsteczki w układach żywych (wirus mozaiki tytoniowej, DNA, błony komórkowe, receptory, układy porfirynowe, pompy protonowe), a także fascynujące układy supramolekularne (rozety, wstęgi, kapsułki, zeolity ekologiczne, łańcuchy, drabinki, klatki, struktury metaloorganiczne i ciekłe materiały porowate).
Ta dynamicznie rozwijająca się dziedzina, usytuowana między chemią, biochemią, fizyką i technologią (w tym nanotechnologią), zezwala na projektowanie układów supramolekularnych o własnościach ściśle dobranych do potrzeb.
Perspektywy jej zastosowań są nad wyraz obiecujące. Rozwój chemii supramolekularnej ma coraz obszerniejszy wpływ na przemysłową syntezę chemiczną, przemysł farmaceutyczny i elektroniczny oraz medycynę (opracowanie m.in.
nowych metod podawania leków, a także stworzenie biokompatybilnych materiałów kompozytowych do użytkowania jako implanty nowej generacji w stomatologii i chirurgii). W skład chemii supramolekularnej wchodzi też ważny obszar chemii biomimetycznej, zezwalającej zrozumieć molekularne podstawy działania organizmów żywych, a może nawet powstania życia na Ziemi.
Znaczenie tej dziedziny zostało docenione dwukrotnie Nagrodą Nobla: w 1987 r. Dla badaczy oddziaływań supramolekularnych i w 2016 r. Za badanie urządzeń molekularnych. Publikacja stanowiąca zwartą, żywą prezentację aktualnego stanu wiedzy jest lekturą obowiązkową nie tylko dla naukowców i doktorantów prowadzących badania w tej dziedzinie, ale także dla niespecjalistów.
