O tych, którzy chcieli rządzić Polską silną ręką.
„Beton" – tak o nich mówiono. Ortodoksi, zamordyści, jądro PZPR. Wśród polskich komunistów za każdym razem byli ludzie, dla których choćby Gomułka był liberałem i sługusem kapitalistów. Byli antysemitami, nie cierpieli inteligentów i wyrażali ostentacyjną wrogość wobec elit. Twardogłowi skupiali w swoich rękach służby specjalne, niejednokrotnie też media. To oni rozpętali antyżydowską kampanię w marcu 1968 roku i za każdym razem opowiadali się za rozwiązaniami siłowymi. Nieprzeciętnie wyczuwali nastroje społeczne i potrafili nimi zręcznie manipulować.
A jednak… nigdy nie zdołali przejąć w komunistycznej Polsce pełni władzy. Moskwa nigdy na nich nie postawiła, choć ochoczo się nimi posługiwała. Dlaczego?
Andrzej Brzeziecki, autor m.in. Nagradzanej obfitej gry majora Żychonia, precyzyjnie analizuje tę bezustanną rozgrywkę o władzę między „liberałami" a „dogmatykami". Prowadzi nas przez zakulisową historię Polski, wciągając w pełne intryg zmagania partyjnych frakcji, kryjących się za fasadową jednomyślnością. Opowiada o tym z dbałością o historyczną rzetelność, lecz z dziennikarską ikrą. Na kartach książki pojawia się plejada strasznych, choć nietuzinowych postaci, z budzącym grozę Mieczysławem Moczarem na czele, ale także błędnymi rycerzami komunizmu, dla których nawet Związek Radziecki utracił czar, cynicznymi graczami i bezwzględnymi partyjnymi bonzami. Brzeziecki wnika też w umysły komunistycznych zamordystów – demonstruje ich sposób myślenia i postrzegania najważniejszych momentów w historii Polski lat 1944–1989.
Pogrobowcy betonu nie rozpłynęli się w 1989 roku w powietrzu. Nie zniknęły także tęsknoty za władzą silnej ręki, a Betonowy umysł pomaga zrozumieć te inklinacje. Bo choć od dawna nie ma już PZPR, to mechanizmy władzy i polityki są wieczne.
