Kronika Tadeusza Kwiatkowskiego
Ostatni obfity niewydany jeszcze dziennik
Tadeusz Kwiatkowski znał krakowskie środowisko literackie i teatralne jak niedużo kto. Drugi tom jego dziennika, obejmujący lata 1974–1998, to wyjątkowo cenny dokument, dzięki któremu współcześni czytelnicy poznają artystyczną atmosferę Krakowa i realia życia w Polsce Ludowej i trudy transformacji po 1989 roku. Pisarz komentuje ważne wydarzenia polityczne i kulturalne, sposoby walki z cenzurą, zmagania z niedogodnościami życia i swoje przyjaźnie, a także bliższe i dalsze podróże. Ujawnia mniej znane albo zupełnie nieznane szczegóły z życia środowiska, ważne z punktu widzenia zachowania pamięci o ludziach i czasach.
Kwiatkowski rzeczowo, uważnie i niekiedy dowcipnie kreśli jedyną w swoim typu kronikę życia codziennego i obyczajowości krakowskiej inteligencji. Ma zacięcie socjologa, rewelacyjny dar obserwacji i ostrość widzenia. To skarbnica danych dla wszystkich zainteresowanych życiem artystycznym i kulturalnym w okresie PRL-u i w latach 90. XX wieku.
Tadeusz Kwiatkowski (1920–2007) – krakowski prozaik, satyryk, scenarzysta, autor tekstów dla kabaretu Jama Michalika i sztuk teatralnych, kierownik literacki krakowskich teatrów, współpracownik m.in. Reżysera W. Hasa (Rękopis znaleziony w Saragossie, Sanatorium pod Klepsydrą); współtwórca serialu telewizyjnego i komiksu Janosik. Felietonista pism krakowskich. Autor m.in. Książki o domu pisarzy przy ul. Krupniczej 22 – Niedyskretny urok pamięci– oraz kryminałów, pisanych pod pseudonimem Noël Randon.
