W publikacji opisany jest podsystem zabezpieczenia technicznego, w aspekcie ogólnym i w kontekście funkcjonowania polskiego kontyngentu wojskowego w Republice Iraku i Islamskiej Republice Afganistanu.
Należy zauważyć, iż udział w operacjach o charakterze zbliżonym do wojny wymusza na służbach technologicznych zapewnienie utrzymania ciągłej produktywności wydzielanego sprzętu wojskowego (SpW). Wymaga to posiadania i utrzymania optymalnego potencjału obsługowo-remontowego do realizacji zadań zabezpieczenia technologicznego, o oczekiwanej poprzez pion operacyjny wydolności, sprawności i wydajności.
Dlatego można postawić tezę, iż niezależnie czy zadania zabezpieczenia technologicznego wykonywane są w kraju, czy poza jego granicami, zapewniona powinna być ciągłość tego zabezpieczenia. Publikacja składa się z czterech rozdziałów.
W rozdziale pierwszym przedstawiono ogólne zasady zabezpieczenia technicznego, funkcjonujące w SZ RP. W rozdziale drugim dokonano identyfikacji założeń związanych z prowadzeniem operacji reagowania kryzysowego NATO, z uwzględnieniem uwarunkowań operacyjnych, logistycznych i terenowo-klimatycznych.
W kolejnym rozdziale przeprowadzono analizę i ocenę zabezpieczenia technicznego polskich kontyngentów wojskowych realizujących zadania w operacjach reagowania kryzysowego NATO w Republice Iraku i Islamskiej Republice Afganistanu.
Zaś w czwartym rozdziale zaproponowane zostały kierunki, w których powinien zmierzać podsystem zabezpieczenia technologicznego w celu rozszerzenia wydajności i efektywności procesu zabezpieczenia technologicznego polskich kontyngentów wojskowych w operacjach reagowania kryzysowego NATO z uwzględnieniem występujących (bądź mogących wystąpić) ograniczeń.
Zdaję sobie sprawę, iż podjęty temat nie jest nowy, jednak zmieniające się uwarunkowania wykorzystania kontyngentów wojskowych wydzielanych do operacji reagowania kryzysowego NATO oraz zastosowanie nowych rodzajów SpW implikują zmiany w obszarze zabezpieczenia technicznego.
