Pedagogika dyskretna Aleksander nalaskowski

Wszystkie zaprezentowane w tomiku teksty ujrzały już światło dzienne. Albo na portalu "wPolityce", albo w tygodniku "wSieci". Zdaję sobie sprawę, iż po tym ostatnim zdaniu część czytelników odłoży książkę na półkę i nie sięgnie po nią. Takie bywają koszty wyborów i przekonań i nie ma co się z tego powodu mazgaić. Teraz postanowiłem pozbierać swoje rozproszone, a niekiedy już niebrzmiące, głosy w jeden chór. Stąd pomysł tej publikacji. Od lat lokuję się w obszarze naukowej eseistyki. Jeden z wybitnych profesorów nazwał mnie choćby "mistrzem pedagogicznego eseju". Miano to jest potężnie na wyrost. Znam uczonych widocznie lepiej władających piórem i ze zdumieniem obserwuję, jak opasłe tomy są w stanie napisać. Ja tak nie potrafię. I w tym życiu już się nie nauczę. Dlaczego "pedagogika dyskretna"? Bo oparta na wrażeniach, na skojarzeniach i wnioskach wynikających nie z prawidłowo zaplanowanych badań utrzymanych w reżimie metodologicznym, ale z pewnej wrażliwości, podpatrywania rzeczywistości, oglądania spraw niekiedy zza węgła. To pedagogika, dla której materiału dostarczył mój prawie sześćdziesięcioletni spacer po świecie. Co ciekawe, jako promotor prac magisterskich czy doktorskich bezspornie preferuję publikacje oparte na empirii, statystyce, pełne wykresów i tabel. Wszak moje najwcześniejsze prace także od tego nie stroniły. W powstaniu tej książki chciałbym uwydatnić dziękczynnie trzy osoby. Dyrektora Oficyny Wydawniczej "Impuls" - Wojciecha Śliwerskiego, który zechciał całość opublikować, mgr Patrycję Ampulską, która nieprzeciętnie pozbierała i uporządkowała przedstawione w części drugiej teksty, i dr hab. Dittę Baczałę za pozytywną recenzję. Jestem ich dłużnikiem. Autor